Wandelen vanuit Austerlitz en Veenendaal is een blog over twee wandelingen in de provincie Utrecht. Door bossen en over heide met prachtige uitzichten. Bij de ene wandeling wandel je langs Heidestein en bij de andere over de Amerongse berg.

Kort en Prachtig Groot Heidestein

Eindelijk ijshaar

Wij zijn ooit dit blog begonnen om nooit meer halverwege de wandeling tegen elkaar te zeggen dat we de wandeling al eerder gedaan hebben. Voor sommige plekken maken we een uitzondering, daar blijft je terug komen. Zoals landgoed Heidestein. Dit keer starten we in de bossen bij Austerlitz, waardoor het toch een andere wandeling als anders wordt.

Het is even zoeken naar het parkeerterrein, maar eigenlijk is het heel makkelijk. Het is aan de overkant van de weg van het Beauforthuis.

Adriaan stapt uit de auto en roept: “Ik heb eindelijk ijshaar gevonden.” Ik kijk naar iets wat lijkt op een witte zakdoek en denk dat hij een grapje maakt, maar als ik de auto uitstap zie ik het ook. Op heel veel plekken is er ijshaar ontstaan. Wat een geluk hebben wij weer. Natuurlijk maken we foto’s en duurt het heel lang voordat we aan de wandeling beginnen.

IJshaar ontstaat als het een klein beetje vriest. Bij de stofwisseling van schimmels in het hout komt water vrij, dat naar buiten geperst wordt. Bij vorst bevriest dat. Stofjes uit de schimmel zorgen ervoor dat er geen ijskorstje ontstaat en de ‘haar’ kan groeien

Treuzelen

Waarschijnlijk moeten we weer wachten tot volgende winter totdat we weer ijshaar zien. Ik ben een beetje laat met dit blog. Soms is het moeilijk plannen, maar Heidestein is altijd mooi, met of zonder ijshaar.

Alhoewel we het begin van de wandeling een beetje saai vinden. We mogen van de route het bos niet in en horen verderop veel honden blaffen en daar kan ik niet zo goed tegen. Tot nu toe was het parkeerterrein het hoogtepunt.

We lopen langs het KNVB trainingscentrum. Er is niets te zien alleen een hek en gebouwen, maar gelukkig is er aan de andere kant bos waar we nog meer en nog mooier ijshaar spotten. Natuurlijk gaan we weer op de knieën, macrolens en lampje erbij. Al een uur onderweg en nog maar 1 kilometer gelopen.

Een ontmoeting met Saar

Als de macrolens en de lampjes weer opgeborgen zijn kunnen we eindelijk echt aan de wandeling beginnen.

We komen nu door het bos over wat avontuurlijkere paadjes, afgewisseld met weer een recht stuk, maar er komt nog heel veel moois.

Na een tijdje komen we uit bij de Heide, waar we even op een bankje plaatsnemen om van het uitzicht en een tussendoortje te genieten. We zien allerlei vogeltjes waaronder een matkop, die niet stil wil zitten en niet op de foto wil. Er lopen ook veel baasjes met honden rond. Op dit stuk mag dat nog, maar verderop waar de schapen grazen mogen geen honden komen, ook niet aangelijnd.

We raken aan de praat met een vrouw met een hele leuke hond. Ze heet Saar en ze wil heel graag op de foto. Niet de vrouw maar de hond, echt een lieverd. Adriaan schiet gelijk een hele serie van Saar en ik wacht geduldig op het bankje. We zij nu toch al laat door al dat getreuzel. Zo’n fotosessie kan er ook nog wel bij.

Landgoed Heidestein

Na een tijdje wandelen we weer verder. We komen constant bomen vol goudhaantjes tegen. Er vliegt er eentje het pad over, bijna tegen Adriaan aan. Het is fantastisch ook hier wordt weer flink getreuzeld, want ze zijn vliegensvlug en willen niet poseren.

Hoe dichter we bij landgoed Heidestein komen hoe drukker het wordt. Je moet ook eigenlijk niet op een zonnige zondagochtend hier gaan wandelen, want iedereen uit de buurt weet hoe mooi het is. We wandelen langs de schaapskooi, maar de schapen zijn vandaag niet thuis. Of ze zijn opgegeten door een wolf dat zou ook kunnen.

De oorspronkelijke route gaat langs de noordkant van de vijver, maar wij willen langs het Theehuis wandelen, door de tunnel en over het bruggetje dus wijken wij van de route af. In het Theehuis Heidestein kun je ook slapen en dat lijkt mij echt geweldig om een keer te doen.

Het hoogtepunt van de dag

We maken foto’s van het Theehuis, van de prachtige vijver en van Laura bij de tunnel. We wilden een alternatieve route, maar aan de andere kant van de vijver is het lang zo mooi niet. Bovendien sta je daar tegen de zon in te fotograferen. Tegenlicht kan heel mooi zijn, maar te veel licht vinden wij niks.

We wandelen de heuvel op en komen mensen tegen, die ons vertellen dat er een roodborstje bij de picknicktafel zit, die zo uit je hand eet. Opeens hebben we haast, want we zijn dol op roodborstjes en gelukkig hebben we ons brood nog niet op. Als we bij de picknicktafel komen zit hij er nog en hij eet inderdaad uit Adriaans hand. Ik heb er een filmpje van gemaakt, zo ontzettend leuk.

We vervolgen onze weg, de heuvel af en over de brug. Eerst maakt Adriaan nog even honderd foto’s, want deze plek is zo ontzettend mooi. Daarna wandelen we langs het water en verderop slaan we rechtsaf over een heel smal bruggetje.

Vergaderen bij het vennetje

Als snel komen we uit bij het prachtige heidegebied. Het is hier nu al mooi, maar in de zomer als de heide bloeit, is het er helemaal prachtig. Op sommige plekken moeten de schapen nog even dooreten, daar groeit te veel gras en te weinig heide. Ze hebben gelukkig nog even de tijd.

Na een stukje wandelen komen we uit bij het vennetje. Het is er verbazingwekkend druk. Er zitten groepen mensen op het zand en er zijn mensen, die staan te praten en drinken koffie alsof ze op kantoor zijn.

Adriaan moppert, want zo kan hij toch geen foto’s maken. We hadden ook niet zolang moeten treuzelen, want voor 11 uur komen we meestal niemand tegen en dan hadden we het rijk alleen gehad.

Ondertussen is het lunchtijd, maar alle bankjes, die we tegenkomen zijn bezet. Als ik bijna de moed heb opgegeven komen we toch nog een mooi bankje tegen met een prachtig uitzicht over de heide. Het is een hoog bankje dus bungelen mijn benen. Om een beetje warm te blijven schommel ik met mijn benen en Adriaan doet gezellig mee. Hij zegt: “Nu denkt mijn horloge dat ik aan het fietsen ben.”

Onzin gesprek

Ondertussen hebben we een gesprek over het lezen van blogs. Inmiddels heb ik 52 ommetjes geschreven en is dit het 195^e blog. Ik lees er vaak eentje terug, maar Adriaan leest ze meestal niet. Veel te druk met foto’s maken en bewerken. Hij zegt: “Als ik in het ziekenhuis lig voor een nieuwe heup dan heb ik tijd om alle blogs te lezen.” Ik moet erom lachen, want hij hoeft helemaal geen nieuwe heup en zolang lig je tegenwoordig niet in het ziekenhuis.

“Oh” zeg ik tegen hem “Dan neem ik ook maar gelijk een nieuwe heup, maar die van mij is eigenlijk nog goed.” Waarop Adriaan zegt: “Ik kan die van jou niet overnemen, die is vast te klein.” Wat een gesprek weer. Ik moet er niet aan denken, hoe moet het dan met westphilwandelt?

De terugweg

Als de broodjes op zijn wandelen we verder. Eerst nog een stuk langs de bekende route, maar dan mogen we linksaf slaan een mooi heuvelachtig dennenbos in. Hier is het weer lekker rustig en dat vinden wij erg fijn.

We wandelen nu over landgoed Bornia ook hartstikke mooi. Om het gebied waar de schapen grazen te betreden, of te verlaten zijn er hekken geplaatst. Voor de wandelaars zijn er trappetjes gemaakt. Je kunt hier niet handig met een rollator lopen. Alvast maar even onthouden voor als we in de toekomst toch aan nieuwe heup toe zijn.

We wandelen verder langs mooie bomenlanen. Wel weer rechte paden, maar stukken mooier dan op de heenweg. De slingerpaadjes zijn hier gereserveerd voor de mountainbikers.

Ik denk dat ik het leuker had gevonden om de route andersom te doen, want een minder mooi stuk heb ik liever aan het eind.

Voordat we het weten zijn we terug bij de parkeerplaats. De takken waar vanochtend ijshaar opzat zien er nu weer gewoon uit. Wat kun je je toch verwonderen over de natuur.

Boswachterspad Landal Amerongse Berg

Honden losloop gebied

Bijna een maand later zijn we weer in Utrecht. Dit keer in de omgeving van Veenendaal. In het Roots magazine van maart 2025 schrijven ze zo wervend over het natuur ommetje: “Boswachterspad Landal Amerongse Berg” dat wij er meteen een kijkje willen gaan nemen.

Er is niet echt een parkeerterrein, maar je kunt langs de weg parkeren. Dat mag van Staatsbosbeheer als je maar niet parkeert langs het onverharde pad. De wandeling begint bij een honden losloop gebied en er lopen inderdaad ondanks het vroege tijdstip al aardig wat mensen met honden rond.

We wandelen door een mooi bos, maar er is nog niet zoveel te fotograferen. We genieten wel van de zingende vogels. Het wordt vandaag weer een mooie lenteachtige dag, maar nu is het nog erg koud en twijfel ik of ik wel genoeg kleren aan heb gedaan. Wedden dat we straks op de terugweg weer lopen te zweten.

Geen Dassenpoep

In de Roots stond een verhaaltje over dassenpoep en iedere keer als wij een hondendrol zien zeggen we tegen elkaar: “Kijk dassenpoep”. Het zou wel leuk zijn om een das tegen te komen, maar dat gaat natuurlijk nooit gebeuren, omdat je na zonsondergang het bos moet verlaten.

We komen langs een klein heideveldje en daar zie ik een leeuwerik bovenin een boompje zitten. Het is voor mij de eerste van dit jaar. Hij blijft heel mooi zitten, maar hoe “duidelijk” ik wijs en uitleg waar de vogel zit Adriaan ziet hem niet. Dus hebben we geen foto van de leeuwerik en ook niet van alle andere vogels die rondvliegen en niet stil willen zitten.

Dan maar weer een foto maken van een paadje, Laura op een paadje, of van een boom. Terwijl Adriaan een boom aan het fotograferen is zie ik een roofvogel vliegen. Vlakbij en erg laag bij de grond. Gelukkig ziet Adriaan hem ook, maar toch is de vogel ons te snel af en staat hij niet op de foto.

Mountainbikers

Vooraf had ik een recensie gelezen van iemand die het wel een mooi gebied vindt, maar dat er ook heel veel mountaibikers rondfietsen en dat die altijd zoveel lawaai maken. Iedere keer als ik een mountainbiker zie zeg ik: “Daar heb je weer zo’n lawaaischopper” en Adriaan zegt: “Als er eentje zijn sleutelbeen breekt, neem ik hem niet mee.” Jaren geleden hebben we een keer meegemaakt dat we een mountainbiker naar huis hebben gebracht. Of zijn sleutelbeen echt gebroken was weet ik niet, maar pijn had hij wel.

Gelukkig schreeuwen en vallen de fietsers niet en hebben ze hun eigen jaloersmakende paadjes. Zo leuk met bochten en obstakels, weer eens wat anders dan rechte wandelpaden.

We komen uit bij een splitsing waar een picknicktafel staat. Er zitten vogels in de buurt dus legt Adriaan wat vogelzaad op een boomstam. We wachten totdat we een ons wegen, maar er komt geen vogeltje af op onze voederplek. Dus vervolgen we de route.

Een heel mooi uitzicht

We wandelen nu duidelijk een heuvel op. Het wordt steeds warmer en nu ben ik blij dat ik luchtige kleding heb aan gedaan. Aan het einde van het pad komen we weer langs het mountainbike parcours. Wel uitkijken, want ze steken het wandelpad over. Het gaat zo hard dat ik het knap vind dat het Adriaan lukt om er een foto van te maken.

Wij wandelen verder en komen uit bij de Elsterkop een prachtig uitzichtpunt met bankjes. We zijn bijna op het hoogste punt van de heuvel en kunnen heel ver uitkijken. Weer zo’n plek waar ik een keer terug wil komen in de zomer als de heide bloeit. Het is nu al zo mooi.

Natuurlijk gaan we even zitten op de bankjes, maar niet te lang. Het is nog geen tijd om te lunchen en de ontbijtkoek is al op. Er komen trailrunners aanlopen, die een pad kiezen over de heide. Adriaan zegt: “Er zijn ook een paar mountianbikers, die hun fiets zijn vergeten.”

Badderende vogels

We wandelen verder langs de prachtige heide, het bos weer in. Het hoogste punt van de route is echt het hoogtepunt, maar de rest van de wandeling is ook de moeite waard. We wandelen nu richting Landgoed Prattenburg. Daar kun je ook zo fijn wandelen, maar deze route laat Prattenburg links liggen, of eigenlijk rechts.

We zien enorm veel vinkjes met af en toe een keep. Verderop badderen ze in een plas. We proberen dichterbij te komen, maar het is te donker, het bereik van de telelens net niet groot genoeg en daarom zijn de foto’s niet mooi. Neem van mij aan dat het een heel schattig gezicht was.

Opzoek naar een bankje

Inmiddels is het al bijna lunchtijd en zijn de bankjes opeens op de bon. Dan maar door wandelen. Op een gegeven moment komen we weer uit bij een mooi heideveld, waar wij rechtsaf moeten slaan. Goed dat ik even naar links kijk, want daar staat een bankje. Dus lunchen we heerlijk in het zonnetje met om ons heen zingende vogels. We zien een roodborsttapuit en boven ons cirkelt een buizerd. Een heerlijk plekje om ons broodje op te eten. Daar kan geen restaurant tegenop.

Het Egelmeer

Ondertussen vragen we ons af waar het Egelmeer blijft, maar als we een stukje verder wandelen zien we water schitteren en heel veel ganzen zwemmen. Het is voor ons een teleurstelling dat er om het egelmeer paaltjes staan met prikkeldraad. Wij hadden het meer liever van iets dichterbij willen bekijken. Dat hebben ze er niet bij verteld de makers van het artikel in de Roots.

Ook hier staat weer een bankje en ondanks het prikkeldraad lukt het om een mooie foto te maken en zijn we al snel over onze teleurstelling heen.

De terugweg

We wandelen een stuk langs het meer en weer langs de heide. Daarna komen we op een lange rechte weg, die langs het honden losloop gebied komt. Het is nu drukker dan vanochtend. Als het aan mij lag had ik toch nog een paadje door het gebied gekozen. Soms begrijp je de routemakers niet, maar nu we hier bekend zijn zullen we vast een keer in de toekomst een eigen route tekenen langs de vele hoogtepunten in de buurt.

Het kwartje valt soms wat later

Een paar dagen later kom ik thuis uit mijn werk. We hebben een gesprek en Adriaan vertelt dat hij de buurman is tegengekomen met blauwe zwembladslofjes aan. Ik denk wat raar, maar schenk er niet zoveel aandacht aan. Totdat ik vrijdag thuiskom vanaf de bakker en de buurman tegenkom met felblauwe gympen. Ik schiet nog net niet in de lach terwijl ik naar de schoenen kijk.

“Oooooh dus dat bedoelde hij met zwembadslofjes.”

De wandelschoenen zijn alweer opgeborgen, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Meer over ons en informatie over de wandelingen

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook, Threads, of Pinterest?

Wandeling 1: Kort en Prachtig Groot Heidestein

Start: informatiebord Staatsbosbeheer, Austerlitz hoek Nieuweweg – Woudenbergseweg

Adres: t.o. Beauforthuis Woudenbergseweg 70, 3711 AB Austerlitz

Provincie: Utrecht

Afstand: 10 kilometer

Link naar het GPX-bestand, of Komoot

Bewegwijzering: Deels. Er staat een routebeschrijving op de Wandelzoekpagina. Als je lid bent (€ 13,49 per jaar) kun je daar de beschrijving downloaden.

Honden zijn op een groot deel van de wandeling niet toegestaan.

Paaltjesroutes bij Heidestein:

Rode route over landgoed Heidestein van 4,5 kilometer

Blauwe route Bornia van 5,5 kilometer.

Wij wandelden eerder een route waarbij we de blauwe en de rode route combineerden: Heidewandeling bij Heidestein en Bornia

Wandeling 2: Boswachterspad Landal Amerongse Berg

Start: Slaperdijk 3906 XN Veenendaal

Provincie: Utrecht

Afstand: 8 kilometer

Bewegwijzering: gele markeringen.

Link naar het GPX-bestand, of Komoot

Link naar de wandeling op de site van Staatsbosbeheer

Honden toegestaan, aan het begin van de wandeling is zelfs een losloopgebied.

Meer wandelingen in de buurt

Klik op de foto’s voor wandelingen in de buurt: