Landgoed Staverden is zo ontzettend mooi, dat wij de eerste kilometer van de 12 wel heel erg langzaam liepen. Een prachtige wandeling door de mooie tuin, langs het kasteel met de watervalletjes en de watermolen. Daarna genoten van een fijne bos- en heidewandeling. Geen groot wild gespot, maar wel veel vogels en schattige muisjes.
Extreem weer
Op zaterdag 8 april rijden we richting landgoed Staverden. De weerapp. geeft aan dat het extreem gevaarlijk weer is. Het doet me denken aan de borden, langs de weg in Frankrijk, waar op staat: “Violente vente” en Danger de Mort”. Nooit gedacht dat wij in Nederland ook zo overdreven zouden gaan doen.
Het is een beetje mistig, maar gelukkig niet op de snelweg. Wel op de velden waar we langsrijden. De zon komt prachtig door de mist heen en wij genieten er volop van. We hebben een beetje spijt dat we niet iets dichterbij gaan wandelen, want eigenlijk willen we meteen de auto alweer uit.
Adriaan krijgt wilde zwijnen les
Tegenwoordig loopt Adriaan steeds met twee fototoestellen te sjouwen. Hij geeft aan dat hij op de ene een telelens heeft gedaan, zodat hij dieren kan fotograferen. Zoals jonge wilde zwijnen. “Oh “ zeg ik “Je wil graag frislingen fotograferen?” “Nee” zegt hij “Baby wilde zwijntjes met van die pyjamapakjes.”
Ik twijfel aan mezelf of ik het verkeerd heb onthouden en google het even. Vervolgen lees ik voor aan Adriaan dat een baby wildzijn een frisling heet en een mannetje een keiler. Weten we dat ook weer als we ze dan tegenkomen kunnen we de beestjes bij de naam noemen.
De hele wandeling komen we natuurlijk geen wild tegen, maar wel vogeltjes en daar heb je de telelens ook voor nodig.
Er hangt nog steeds een vleugje mist
Als we aankomen op het parkeerterrein hangt er gelukkig nog steeds een beetje mist. We haasten ons uit de auto om zo snel mogelijk foto’s te maken in het mooie ochtendlicht. Wat een genot om hier weer een keer te zijn.
Op 4 april 2010 waren we er voor het eerst. We hadden nog nooit een witte pauw gezien en wisten niet wat we zagen. De witte pauwen bewaren we voor vanmiddag, want die liggen vast nog te slapen. We lopen nu eerst door de tuin richting het kasteel. In de vijver ontdekken we grote karpers en daarnaast is het een prachtige spiegel.
We doen erg lang over het eerste stuk bij het kasteel, ondanks dat we hier al vele keren eerder waren blijft het ons bekoren. Ik heb een nieuwe telefoon, dus probeer ik de mist te filmen. Bij de watermolen hangen ragfijne spinnenwebben met druppeltjes erin en daardoor vergeten we de tijd, maar dat geeft niks want we hebben de hele dag.
Te laat voor het wild
We kunnen eigenlijk al naar huis want het rolletje is vol en de batterijen van de fototoestellen bijna leeg, maar de wandeling van 12 kilometer moet nog beginnen.
Als we eindelijk afscheid nemen van het kasteel zien we aan de sporen op het pad dat we alweer te laat zijn voor de herten. Er is net een kudde langs gerend, maar misschien zijn de sporen ook wel van een paar dagen geleden. Zoveel verstand hebben wij er ook niet van. Ook op het wandelpad is er veel afleiding vooral als we staartmeesjes in een boom ontdekken.
Verderop zien we weer een leuk vogeltje vliegen. Hij zingt het hoogste lied, als ik door mijn verrekijker kijk blijkt het een doodgewone heggenmus te zijn.
Door de mist hangen de takken in de bosjes vol met spinnenwebben. “De herfst is vroeg dit jaar.” Grap ik tegen Adriaan. Gek eigenlijk dat we denken dat er alleen maar spinnenwebben in de herfst zijn. Ik denk dat dat komt, omdat we er dan meer last van hebben. Ik ben altijd blij als Adriaan of Ilse eerder naar buiten moeten dan ik. Kunnen zij met hun gezicht door de spinnenwebben lopen.
Nog meer wilde zwijnen les
Inmiddels lopen we door een prachtige bos en passeren meerdere poeltjes. Bij elk poeltje kijk ik of er schuurplekken op de bomen zitten. We komen om de paar meter een poeltje tegen, dus heb ik het er maar druk mee.
Wilde zwijnen wentelen zich om en om in de modder en laten dit opdrogen. Daarna wrijven ze hun huid tegen boomstammen of -stronken. Zo worden ze bevrijdt van teken, luizen en vlooien.
Ik kan nergens schuurplekken vinden dus constateer ik dat er geen wilde zwijnen zijn. We zagen ook al geen wroetsporen. Dus geen pyjama foto’s vandaag.
Routeverlenger of verkorter
De hele route is 12 kilometer, maar je kunt hem ook verkorten door het stuk door het gemeentebos Nunspeet over te slaan. Hierbij loop je ook een stukje langs de weg.
Adriaan en ik hebben een discussie wat het nu is een verkorter of een verlenger. Het komt volgens hem hier op neer: Als je de korte route doet kun je hem verlengen en als je de lange route doet kun je hem verkorten. Logisch toch?
Ik vind het een stuk dat je niet moet overslaan, want je loopt over de heide. Ik ga het onthouden voor als de heide bloeit. Dan is het nog mooier en waarschijnlijk iets drukker.
Het is veilig op de Veluwe
We komen bijna geen mensen tegen. Waarschijnlijk komt het omdat we zo vroeg vertrokken zijn en omdat het zaterdag is. Dan doen normale mensen boodschappen, staan langs sportvelden, slapen uit, sporten of winkelen.
Inmiddels is het tijd om iets te eten en onder het eten praten we over waarom we geen mensen tegenkomen. “Misschien komt het omdat er gisteren een wolvenroedel is aangetroffen in dit gebied en nu durft niemand er meer heen. Wij zijn natuurlijk de enige die dat niet gelezen hebben.” Zeg ik. Waarop Adriaan zegt: “Als je het over de duivel hebt.” Ik denk dat hij een wolf ziet en ik schrik er toch wel van, maar er komen een aantal fietsers aan. Mensen bedoelde hij.
Een bijzondere vogel
Na de routeverlenger lopen we langs de rand van het bos. We zien wat vliegen in het veld. Eerst denken we dat het een groene specht is, maar deze in bruin. We denken dat het een draaihals is maar weten het niet zeker.
Inmiddels zijn we weer op het landgoed Staverden, want bij veel huizen en boerderijen, is een witte pauw aangebracht op de schoorsteen, of op de nok van het dak.
Tijd voor de macrolens
Het is een hele fijne route. Je loopt langs vele beken met af en toe een bruggetje of een dammetje. Bij één van de bruggetjes ontdekken we bosannemoontjes en deze zijn wakker. Vanochtend zagen we er ook al een stel, maar die zaten nog dicht.
We lassen even een momentje in om deze prachtige bloemen op de foto te zetten. Als de knieën zeer gaan doen lopen we weer verder.
Wat een prachtige route
Dit is zeker niet onze laatste keer dat we hier gelopen hebben. Wat een prachtige route en wat is het toch een mooi landgoed. We komen geen groot wild tegen, maar wel veel vogels en ook nog twee schattige snelle muisjes.
Aan het eind beginnen we de paden weer te herkennen. We steken de weg over en zijn weer terug bij het kasteel. Natuurlijk maken we nog even een bankjesfoto, nog meer foto’s van het kasteel, de brouwerij de poort en van een mandarijneend in een boom.
Witte pauwen
We brengen onze spullen terug naar de auto. Inmiddels is het veel drukker geworden en zien we dat er iemand een familie aan het fotograferen is. Wij zijn blij dat we vanochtend al zoveel foto’s hebben gemaakt. Zonder mensen, of met één mens in een rode jas.
Wij wandelen nog even naar het witte pauwenverblijf. Ik zeg tegen Adriaan: “We hadden een trapje mee moeten nemen.” En speur om me heen of er iets is wat we kunnen gebruiken als trapje. Ik stel een rollator voor en zie het al voor me dat deze wegrijdt met Adriaan al fotograferend erbovenop. Hilarisch! Ik heb beeld.
Maar we hebben geen trapje nodig, de pauwen hebben geen zin vandaag en zitten in hun verblijf. Het hek is ook veel geavanceerder dan voorheen. Dat is om ze te beschermen tegen de vossen. Ik denk dat je geen foto’s meer kunt maken van de pauwen want er staat stroom op het hek.
Kun jij een hert wisselen voor een wild zwijn?
Terug in de auto rijden we langs een wildwissel een plek waar dieren over kunnen steken. Adriaan zegt: “Heb je terug van een wild zwijn?” Ik snap zijn grapjes meestal meteen, bij Ilse onze dochter moeten we ze vaak uitleggen. Snap jij hem?
De fantastische wandeling is weer voorbij, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Meer over ons en informatie over de wandeling
Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?
Start: Uddelermeerweg, 3852 NV Staverden
Provincie: Gelderland
Afstand: 12 kilometer, maar je kunt hem verkorten tot 9 kilometer
Bewegwijzering: geen, maar je kunt in de buurt meerdere gemarkeerde routes volgen. Zoals het Speuldepad (13, of 16 km), of één van de kortere routes over landgoed Staverden: Geel (3 km), Blauw (3 km) en rood (3,5 km)
Link naar ons GPX-bestand en onze komoot.
Link naar de route op de site van het Roots-magazine.
Hoi Aritha, dankjewel voor je leuke reactie en Staverden is echt een mooie plek voor trouwfoto’s.
groetjes Adriaan en Laura
Prachtige foto’s en tekst weer. Wij hebben daar ooit onze trouwfoto’s laten maken.