Start: Parkeerplaats bij camping Klein Baasdam, Reutummerweg 48a, 7651 KL Tubbergen
Provincie: Overijssel
Afstand: 10 km volgens de site. 12,5 volgens ons.
Link: https://www.landschapoverijssel.nl/routes/baasdam-herinckhave
Een nieuwe tactiek
Op de laatste dag van onze vakantie, doen we nog even een ommetje van 10 kilometer. We hebben na al het verkeerd lopen een nieuwe tactiek bedacht. Geen zelfbedachte wandelingen meer, maar één van de website van Landschap Overijssel. De PDF van de wandeling heb ik naar Ilse gemaild en haar opperhoofd wegwijzen gemaakt. We zijn niet één keer verkeerd gelopen. Het is alleen jammer dat Landschap Overijssel niet zo goed kan meten, want de route is toch echt veel langer dan 10 kilometer, maar wel heel erg leuk.
De “mislukte” uitjes
Na twee mislukte uitjes, zijn we weer toe aan iets leuks.
De wandeling, die we een dag er voor deden, de groene vensterbaankiesroute bij de vistrap in Hellendoorn aan de Hangcate weg Oost. Was erg saai en echt niet om over naar huis te bloggen. Het hoogtepunt van de wandeling is het beginpunt de vistrap zelf. Waar het stikt van de libellen, weidebeekjuffers en andere mooie vliegende beestjes.
Als je daar graag wil wandelen, doe dan de gele route, deze is echt leuk en veel minder lang en niet saai.
Het andere mislukte uitje was een uitstapje naar het prachtige landgoed Singraven in Denekamp.
Daar moet je niet heen op zaterdagmiddag voor Pinksteren, maar wel als je van drukte houdt en een keer een ritje wil maken op een E-scooter. Die je in de buurt kunt huren bij actief Twente.
Alweer rododendrons
Maar de wandeling die we deden op 1 juni, was wel weer een hoogtepunt. We parkeren bij een camping en hebben de blauwe paaltjes al gauw gevonden. Het begint leuk een stuk door het bos met rododendrons en daar krijgen wij nooit genoeg van.
Waarom saai soms goed is
Na het verlaten van het bos komen we over een saaie zandweg, maar soms is saai niet erg, dan kun je tenminste doorlopen. Toch worden er weer koeien foto’s gemaakt en bloemen foto’s en de variatie koeien met bloemen, waardoor we toch weer niet opschieten.
Iedere keer als we een berenklauw tegenkomen vertel ik aan Ilse dat het een gevaarlijke plant is en dat ze er voor moet oppassen. Ilse roept al halverwege het verhaal “Ja ja, dat weet ik allang, dat heb je me al 100 keer verteld.” Eens een moeder, altijd een moeder ook al zijn ze al 19 jaar.
Na de zandweg komen we tot overmaat van ramp ook nog uit op een gewone weg. Gelukkig zijn we in Overijssel, daar kan dat. We lopen langs een boerderij met een tafereeltje in de tuin en op het land naast de boerderij zien we een haas.
Gelukkig mogen we al snel van de weg af en komen we weer op een zandweg uit. Deze ruikt ook nog vreemd, maar we zijn samen en het is gezellig. We zien allemaal spechten, die zich niet laten fotograferen.
Heeft de boer ook een wiefie?
In de verte zien we een afgelegen boerderij en ik vraag me af of ze daar wel wifi hebben. Adriaan altijd in voor flauwe grapjes zegt: “Natuurlijk …. de boerin.” Ik snap echt niet wat hij bedoelt, maar na een paar minuten valt het kwartje ”Oh … een wiefie”.
We lopen langs een sloot met een sluisje. Er zitten weidebeekjuffers en we zien vlierbloesem. Adriaan maakt foto’s van de “waterval”, maar de rest slaan we over. Die foto’s hebben we gisteren en eergisteren al genomen.
Onsmakelijke inhoud van Spa rood flesjes
Dan is het tijd voor de lunch, want we komen een bankje tegen. Wij drinken altijd chocomelk bij de wandellunch. Er waren nog maar twee pakjes dus heb ik chocomelk in een spa rood flesje gedaan. Adriaan en Ilse kibbelen over, wie het flesje Spa poep mag opdrinken en wie er het pakje krijgt. Soms denk ik dat ik met twee kleine kinderen op pad ben. Chocolademelk in een Spa flesje is Spa poep en ijsthee Spa pis.
Een gele tulp in juni?
We gaan weer verder, dit keer over een bijna onbegaanbaar zandpad. Er vliegt een kieviet over het land en dat vind ik altijd zo leuk. Adriaan ziet hem niet en ik ben hem ook even kwijt. Ik pak de verrekijker erbij en zie geen kieviet, maar een gele tulp. Als ik nog even goed kijk blijk het een gele kwikstaart te zijn. Ik vond het al zo raar een tulp die beweegt.
Ilse ziet sporen in het zand van twee teentjes waarschijnlijk van een ree. “Of van hoge hakken”. Zegt Adriaan. We liggen in een deuk, want het lukt ons al niet met onze wandelschoenen over de weg te lopen, laat staan met hoge hakken.
We komen langs een landgoed en huizen waar bordjes bij staan. Adriaan leest dat het eigendom is van de familie Droste. Op één of ander manier denken wij dan gelijk aan chocola. Geen oud textiel geld deze keer maar oud chocolade geld. Ik hoop dat het nog smaakt.
De kroezeboom een toeristische attractie
Dan komen we bij de kroezeboom. Het is een eik van zo’n 500 jaar oud, die vroeger dienst deed als grenspost. We willen graag foto’s nemen, maar we moeten even wachten. Er zijn mensen die met de auto naar de boom rijden om selfies te maken en wij willen geen auto op de foto. Het is eigenlijk de bedoeling dat je je auto verderop parkeert, maar dat vinden ze zeker te ver lopen.
De boom is prachtig en van binnen helemaal hol. Hij wordt met een stalen constructie bij elkaar gehouden. Het is een wonder dat hij nog leeft.
Als je dit heen en weertje overslaat, is de wandeling wel 10 kilometer
Verder maar weer op naar de Havezathe Herinckhave. Het doel van deze wandeling. Het is een heen en weertje, dus kun je het overslaan en dat moet je vooral doen als je niet van idyllische plekken houdt.
Het is er prachtig, het weggetje er heen is al leuk en eenmaal bij het landhuis en de watermolen kunnen we los met fotograferen. Ilse blijft even zitten, die heeft alweer genoeg van het wandelen, maar als ik app, dat er parelhoenders rondlopen komt ze toch maar weer in beweging.
We schieten onze kaartjes weer vol en na een hele tijd vervolgen we de wandeling. Voor de verandering lopen we een beetje door, want we moeten vanavond weer naar huis. We komen wel nog langs mooie plekken, maar we maken niet zoveel foto’s meer.
Een Duits kunstwerk
Bijna aan het eind van de wandeling komen we langs een kunstwerk in het bos: de “Styles van Rückriem”. Hoe we ook proberen, het lukt niet om er een mooie foto van te maken. Het blijft en het zijn een paar gewone bakstenen pilaren.
De wandeling duurt wel erg lang, maar toch besluiten we niet de kortste weg te nemen.
Na ruim 12 kilometer komen we eindelijk weer bij de camping uit waar de auto staat. Er zitten mensen in de schaduw van hun partytent, die er een paar uur geleden ook al zaten. Ieder zijn hobby zal ik maar zeggen.
Vanavond weer naar huis, dag Overijssel tot de volgende keer. We zullen de eekhoorns, de vogels en het huisje missen, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Meer over Westphilwandelt en meer wandelingen in Twente
Op onze pagina kun je je abonneren. Dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram Facebook, of Pinterest? Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat, of als je één van onze wandelingen deelt op social media.
