Wandelen in het prachtige Oranjewoud is een wandeling van Staatsbosbeheer van bijna dertien kilometer, die je kunt inkorten naar negen. Een wandeling met vele verrassingen en hoogtepunten. Langs landgoederen, landhuizen, bossen, een uitkijktoren en een vlonderpad.

Toch nog een dag mooi weer

We hadden het niet meer verwacht dat we nog een keer in 2023 konden wandelen, omdat het steeds zo’n slecht weer is. Maar tot mijn verbazing geeft weeronline een 7 voor zaterdag 30 december dus kunnen we op pad.

Ik wil al jaren weer een keer wandelen in Oranjewoud. In 2016 hebben we daar zo’n leuke wandeling gedaan, waar ik met veel plezier aan terug denk. Adriaan weet nog dat we er hele mooie foto’s hebben gemaakt. Ik kan me heel veel lol herinneren om een selfie, of hoe dat ook heet als er drie mensen opstaan.

Als dat maar goed komt

We zijn het wesphil wandelen niet meer gewend. Als ik aan Adriaan vraag of hij zijn drone heeft meegenomen blijkt hij die te zijn vergeten. Als we naar een bruggetje lopen om een foto te maken zit er geen batterij in het fototoestel. Gelukkig heeft ie een tas vol batterijen en nog een ander fototoestel, maar toch. Ik moet er niet aan denken, dat we anderhalf uur terug naar huis moeten rijden.

Gelukkig is de ramp niet zo groot en zonder drone kunnen we tenminste opschieten. Op onze manier dan.

Een ooievaar in de winter

Als alles geregeld is kunnen we op weg. Het museum is nog niet open en daarom lopen we er omheen. We komen uit bij een kanaal en kijken uit op het landhuis Oranjewoud. Wat een prachtige plek en wat een schitterend huis. We fotograferen erop los, want het licht is zo mooi, de bomen spiegelen in het water en er zwemt ook nog een mandarijneend langs.

Oh kijk een rond bankje, voordat we het weten is er een uur voorbij en hebben we nog geen kilometer gelopen.

We horen ganzen en eenden kwaken en daarbovenuit horen we het geklepper van ooievaars. We twijfelen eerst of het iets anders is, maar op het landgoed staan een paar ooievaarsnesten en ik zie door mijn verrekijker twee ooievaars zitten. Die hebben nog geen zin om naar Afrika te gaan. Ze leven op stand op een landgoed.

We lopen over verharde paden en soms zelfs over een weg, maar het is erg rustig op een grote groep hardlopers na. Wij vinden het vandaag wel fijn om over een verhard pad te lopen, omdat het zoveel geregend heeft.

Uitkijktoren Belvédère

We wandelen over de Marijkemuoiwei en ik vraag me af hoe je dat uitspreekt, langs Oranjestein richting de Uitkijktoren Belvédère. De route van Staatsbosbeheer gaat eerst door “De Overtuin”, maar deze bewaren wij voor het laatst.

Als we verder wandelen zien we aan onze rechterhand allemaal ondergelopen weilanden en even zijn we bang dat we toch door het water moeten waden. Maar het pad dat naar de uitkijktoren leidt is hoger gelegen en gelukkig helemaal droog.

Al van ver zien we de uitkijktoren, maar als we er dichtbij zijn is het even zoeken naar de ingang. Het blijkt dat je er helemaal omheen moet lopen om bij de trap uit te komen.

Als ik begin te lopen weet ik het al, dit wordt weer drie dagen spierpijn. Echt een heftige klim. Het helpt ook niet dat ik ook nog mijn kerstkilo’s moet meeslepen. Halverwege kan ik bijna niet meer. Waar is mijn conditie gebleven? Als mijn hart nu stopt met kloppen zijn ze nooit op tijd om me te redden flitst het door me heen, maar toch loop ik door. Boven hebben we een magnifiek uitzicht en dat is de klim wel waard. Natuurlijk blijf ik even staan voor de foto en loop ik zo snel mogelijk weer naar beneden, want zo hoog blijft eng voor mij.

Roedel damherten

Beneden bij de uitkijktoren staan een paar bankjes, daar gaan we even zitten om een tussendoortje te eten. Het is hier hartstikke rustig. Op een paar mensen met een hond, een paar wandelaars en mensen met een kinderwagen na zien we de hele ochtend bijna niemand. Verderop horen we wel een weg. Iedereen zit vandaag in een auto om boodschappen te halen voor de jaarwisseling denken we.

Wij hebben gelukkig de boodschappen al in huis en daarom kunnen we lekker de hele dag wandelen. Ik vind de route nu al top, maar er komen nog vele hoogtepunten.

We wandelen langs een stroompje over een bospad met aan beide kanten weilanden. Ik begin net mijn riedeltje over dat er ’s avonds wel reeën in de wei zullen staan. Als ik iets vreemds opmerk aan de overkant bij de bosrand.

We geloven onze ogen niet, maar als ik door de verrekijker kijk is het toch echt zo. Er ligt een hele roedel damherten tegen de bosrand aan te wachten dat het donker wordt om in het veldje te gaan staan grazen. Of ze zijn met z’n allen aan het schuilen voor het vuurwerk. Behalve bij de waterleidingduinen hebben we er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Wat een fantastisch gezicht!

Gelukkig zijn onze schoenen waterdicht

Na een tijdje vervolgen we onze weg, want we moeten nog een aantal kilometers. We komen door een stuk bos, waar het pad vol ligt met diepe plassen. Gelukkig kunnen we er omheen lopen, maar het is wel een gedoe. Soms kunnen we aan de ene kant van het pad lopen en soms aan de andere kant. Natuurlijk stap ik toch mis, maar gelukkig zijn mijn wandelschoenen waterdicht. We zijn blij als we dit stuk bos weer uit mogen om over droge paden te wandelen.

We passeren een brug over het kanaal de Prinsenwijk. Tijdens het maken van het blog heb ik pas door dat dit hetzelfde kanaal is waar we al langsliepen aan het begin van de wandeling bij museum Belvédère. Er zitten aalscholvers te zonnen en het kanaal zelf is ook heel fotogeniek.

We komen uit op de Flapsingel een lange rechte laan, die ons naar de weg voert. Kijk vooral even achterom, want dan zie je een prachtig doorkijkje.

Ik vraag me af waarom we helemaal tot de weg moeten lopen, maar volgens Adriaan is dat omdat we langs een parkeerterrein komen en dat je daar ook de wandeling kan beginnen. Gelukkig lopen we gelijk het bos weer in en zien we heel veel kleine vogeltjes.

Twaalf reeën in een wei

Tot nu toe scheen de zon uitbundig, maar als we in het Reigerbos zijn verdwijnt de zon achter de wolken. Het wordt wat donkerder in het bos dus kunnen we eindelijk een beetje doorlopen. Je kunt hier ook de route verkorten, dat scheelt twee stukjes langs de weg en je slaat het Veenwijkbos over. Wij gaan echter voor de hele wandeling.

We komen uit bij een landelijk weggetje en het is de bedoeling dat we langs de weg wandelen. Ik wil net tegen Adriaan zeggen dat ik dit stukje een beetje minder vind, als onze aandacht wordt getrokken naar dieren in de wei. Er staan gewoon twaalf reeën op klaarlichte dag te grazen. We kunnen ons geluk niet op en blijven kijken. We moeten echt vaker naar Friesland, wat is het hier leuk!

Opeens is het stukje langs de weg niet saai meer, maar één van de hoogtepunten van deze route. Voordat we het weten mogen we het Veenwijkbos in.

Toch nog een waterballet?

Inmiddels is het wat drukker geworden met mensen, die hun hond uitlaten. Wij vragen ons af hoe je een wit hondje schoon kunt houden met zoveel blubber en plassen in het bos. Ik vind het knap, want mijn wandelschoenen zien er inmiddels niet meer uit. Toch gaat het tot nu toe nog voorspoedig en zijn we nog niet op een pad gekomen waar je beter je zwemvliezen kan aantrekken dan wandelschoenen.

We lopen langs een deur. Natuurlijk gaan we even kijken wat het is, want een deur in een bos kom je niet zo vaak tegen. In de wandelfolder van Staatsbosbeheer staat dat het een brug is naar de oude grafkelder van de familie Van Bienema. Ik noem het geen brug, meer een platform met uitzicht op het eilandje waar de grafkelder zich bevindt. Ik vraag me af hoe je bij dit graf kan komen om er een bloemetje neer te leggen, maar volgens Adriaan zijn deze mensen al zolang dood, dat niemand een bezoekje wil brengen aan het graf. Triest eigenlijk.

We lopen weer verder door het bos en komen uit bij een pad waar je beter kunt gaan zwemmen. Adriaan stelt voor een ander pad te nemen en een stukje af te snijden, maar ik wil de route volgen. Dus lopen we langs de kant en springen we over “slootjes.”

Dat valt tegen springen met wandelschoenen. Ik ben blij als we voorbij het pad zijn. Ik zeg tegen Adriaan: “Ik kan niet zo goed springen met mijn wandelschoenen, dat gaat veel beter met hardloopschoenen.” Waarop Adriaan zegt: “Ik kan heel goed springen met mijn verspringschoenen, als ik die had.” “En als die bestonden.“ Vul ik aan.

Verboden te fotograferen

We lopen het bos weer uit, maar niet voordat we langs het zoveelste parkeerterrein komen. Je kunt echt overal deze wandeling beginnen. Er volgt nu echt een saai stuk langs de weg, maar gelukkig staan er ooievaars in de wei.

Verderop staat iemand een krat vol winterwortels aan vijf paarden te voeren. Volgens mij is het een beetje veel, want een paard gaat gewoon door met eten ook al heeft hij geen honger en dat is natuurlijk niet goed. Ik denk dat ik in mijn vorig leven een paard ben geweest, want ik hou ook zo van eten.

Als we voorbij de weilanden zijn, wandelen we langs mooie huizen en dat is altijd genieten. Bij parkhotel Tjarda mogen we eindelijk afslaan een smaller weggetje in.

Daar komen we langs landgoed Princenhof, met een prachtig huis. Er staan bordjes dat we moeten oppassen voor de waakhond. Gelukkig is die niet thuis, dus maken we een foto van het mooie landhuis. Als we verder wandelen zien we dat er op het volgende bordje staat: “Verboden te fotograferen.” Sorry niet gezien en al gedaan.

De Overtuin

We komen uit bij landgoed Oranjewoud. Het landhuis spiegelt in het water en aan het einde van het weggetje zien we Oranjestein. Vanochtend liepen we er nog langs de andere kant van dit landgoed.

Als we de weg vervolgen zijn we zo weer terug bij onze auto, maar we hebben nog energie over voor een rondje door “De Overtuin.” Dit mooie park is niet toegankelijk voor honden.

Hier hebben we de vorige keer ook gewandeld. Als je je aan de route houdt wandel je langs de buitenrand, maar ik raad je aan om ook een paar keer een afslag te nemen naar de mooie vijvers en bruggetjes.

We zien een middelste bonte specht in een boom. Deze zie je niet zo vaak. Het is voor mij de eerste keer dat ik er eentje in het echt zie. Wat een mooie vogel!

Na het rondje overtuin vervolgen we onze weg terug naar het museum.

Vlonderpad

Maar niet voordat Adriaan nog een paar mooie foto’s heeft gemaakt van de prachtige landhuizen.

We lopen nu aan de andere kant langs het landgoed Oranjewoud en komen langs een soort uitkijktoren. Ooit heeft er in plaats van het huidige landhuis een kasteel op deze plek gestaan, maar of deze uitkijktoren er toen al was betwijfel ik.

Het prachtige landgoed wordt nu verhuurd voor zakelijke bijeenkomsten. Ik ga eens bij ons afdelingshoofd vragen of we niet een keertje in Friesland kunnen vergaderen. Ik wil er zo graag een keertje binnenkijken, of nog leuker door de tuin lopen.

Je kunt gewoon rechtdoor lopen terug naar de parkeerplaats, maar je kunt ook rechtsaf slaan het vlonderpad op. Ik was bang dat dit pad helemaal onder water zou staan, maar dat is niet het geval. We herinneren het leuke vlonderpad nog van de vorige keer. Ook weer zo’n hoogtepunt van deze wandeling.

Museum Belvédère

Vanaf het vlonderpad is het nog maar een klein stukje naar de parkeerplaats. Er loopt een jongen ons tegemoet met draadloze oortjes in zijn oren. Ik zeg tegen Adriaan: “Mooie oorbellen.” Adriaan vindt het grappig, want ze zitten in je oren en ze zijn om te bellen. Ik denk dat bijna niemand ermee belt, ik vind het gewoon geen gezicht van die grote knikkers in je oren.

We leggen onze spullen in de auto en lopen nog even naar het museum. De tentoonstelling van dit moment is niet helemaal onze smaak, op een paar dingen na. Maar het is een prachtige ruimte en we kunnen nog even naar het toilet voordat we weer anderhalf uur naar huis moeten rijden. Ik twijfel nog even om een stukje suikerbrood te eten in het museumrestaurant, maar zie er toch vanaf.

Dit was onze laatste wandeling van 2023, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Meer over ons en informatie over de wandeling

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook, Threads, of Pinterest?

Start: Museum Belvédère, Oranje Nassaulaan 12, 4884 MT Heerenveen

Provincie: Friesland

Afstand: 12,5 km kilometer, maar in te korten tot 9,5 kilometer

Link naar het GPX-bestand en naar komoot

Link naar de route op de site van Staatbosbeheer

Bewegwijzering: De route volgt grotendeels het wandelknooppuntennetwerk. Dit staat uitgelegd in de Folder van Staatbosbeheer

Meer wandelingen in Friesland vind je hier