Wandelen in de Elzas is een blog over drie wandelingen: langs wijngaarden bij Kientzheim, wandelen en klauteren bij Lac Blanc en naar een waterval bij Gérardmer. Natuurlijk gaat het blog ook over leuke uitstapjes en de accommodatie waar we verbleven.

Gîte du Petit Hohnack

De vakantiebestemming uitzoeken ging weer niet vanzelf, maar het is gelukt van 1 juni t/m 21 juni 2024 waren we op vakantie. Eerst twee weken in de Elzas en daarna één week in de Belgische Ardennen. Dit blog gaat over de eerste week, want we hebben te veel foto’s en te veel verhalen voor één blog.

De Elzas is niet ver vanuit Nederland, we vertrekken op tijd en zijn daarom te vroeg om in te checken. Dus doen we eerst boodschappen bij de intermarché in Kaysersberg. Voor de supermarkt zitten een paar oudere mensen op een scootmobiel. “Kijk” zegt Ilse ’Baby Born Bastards”. Wij komen niet meer bij en leggen uit dat het Benidorm Bastards zijn, maar we houden hem erin.

Als we bij de Gîte aankomen zijn we nog steeds te vroeg, maar de deur gaat open met onze code, dus de vakantie kan beginnen. Wat een fijn huisje het is echt prachtig en schoon. Overal is aan gedacht er liggen handdoeken klaar en de bedden zijn opgemaakt. Er is een uitgebreide keuken, een koelkast en een vriezer en we hebben twee badkamers. Ik zocht een huisje met twee toiletten, een privé buitenruimte, een wasmachine en natuurlijk wandelmogelijkheden. Dit huis voldoet helemaal aan onze eisen, maar biedt nog veel meer.

Even schrikken we, want er zijn geen gordijnen. Maar als Ilse zich afvraagt wat de functie van het bedieningspaneel naast het raam is, gaat er buiten een rolluik naar beneden, Het raam wordt geheel verduisterd. Ik ben als een kind zo blij. Dat word heerlijk slapen. Sowieso is het erg rustig op onze berg, want we zitten wel heel erg hoog. Het temperatuur verschil met Colmar verderop in het dal is zo’n 4°.

Chateau du Hohnack

Op zondag regent het en vermaken wij ons in het huisje. Op het grasveld voor ons huis staan twee lieve geiten. Iedere keer als we buitenkomen lopen ze naar ons toe. De bellen om hun nek klingelen gezellig mee. Aan de geiten kunnen we zien of het regent of niet. Staan ze binnen, dan regent het, zijn ze buiten dan is het droog.

Gelukkig is het de volgende dag beter weer. Als we aan het ontbijten zijn loopt er een vossenwelpje over ons terras. Hij komt vast op het voer van de kat af. Gelukkig kan de kat goed voor zichzelf zorgen en schrikt het vosje van de hoge rug van de kat. Adriaan maakt een paar foto’s van de vos, die al gauw het hazenpad kiest of kiest hij het Vossenpad?

Voordat we gaan wandelen, moeten we eerst boodschappen doen en Adriaan kiest een E.Leclerc uit, die veel te ver rijden is. Hij wil graag net zo’n pan kopen als we hier in de Gîte hebben. Eerst mopperen dat er allemaal pannen zonder steel in het kastje staan. Maar toen hij de losse stelen, die je op de pannen kunt klemmen, gevonden had werd hij helemaal enthousiast. Heel handig zo’n pan, je haalt de steel eraf en de pan kan in de oven.

De eerste keer in zo’n grote Franse supermarkt is altijd een belevenis en daarom zijn we veel later terug bij het huisje dan gepland. We zijn het nog niet gewend dat we de boodschappen moeten plannen na een wandeling, want twee keer naar beneden rijden kost erg veel tijd.

Daarom doen we een wandelingetje naar de ruïne van kasteel Hohnack, die achter ons huis ligt. Het is maar een klein wandelingetje van nog geen twee kilometer, maar wel leuk om te doen. Eerst wandelen we langs landelijke weggetjes en daarna wandelen we het bos in. Het is best steil, want natuurlijk bevindt de ruïne zich op een heuvel. Eenmaal boven laat Adriaan de drone even vliegen. Het uitzicht is prachtig en we kunnen heel ver kijken.

Onderweg vraag ik aan Adriaan en Ilse hebben jullie eigenlijk wel deet opgedaan? Nee zeggen ze: “Jij wel dan.” Ook ik heb geen deet opgespoten, wel zonnebrand. Alhoewel er wel insecten zijn, maar de zon niet schijnt.

Naar beneden gaat sneller dan naar boven en voordat we het weten zijn we weer terug bij de Gîte.

Van Kientzheim over wijngaardpaden naar Sigolsheim

Het verkeerde parkeerterrein

Op dinsdag is het eindelijk een zonnige dag en kan er echt gewandeld worden. We hebben een makkelijke wandeling uitgezocht door de wijngaarden van nog geen 7,5 kilometer, maar natuurlijk maken wij er weer een langere route van.

Als we onze wandelschoenen al aan hebben ontdekken we dat de wandeling verderop start. Toch besluiten we niet naar het juiste parkeerterrein te rijden, want we willen toch eerst het stadje bekijken. Kientzheim is misschien niet zo mooi als bijvoorbeeld Riquewihr en Ribeauvillé, maar wel een heel stuk minder toeristisch.

We scharrelen door het dorp en natuurlijk zijn we Adriaan steeds kwijt, want elk vakwerkhuis is weer anders. Toch wandelen we op een gegeven moment het dorp uit richting de heuvels en de wijngaarden. Het eerste stuk wandelen we over wegen, waar ook fietsen rijden en soms een auto of een trekker.

We lopen langs de wijngaarden en kijken veel achterom naar Kientzheim. In het westen zien we de ruïne van het kasteel van Kaysersberg. Kortom er valt veel te fotograferen en we komen weer tergend langzaam vooruit.

Helemaal als we een bankje vinden waar we onze broodjes opeten en Adriaan de drone weer even laat vliegen. Hartstikke leuk natuurlijk maar we schieten geen meter op.

Er is ook een groep Nederlanders op de fiets, die ook geen meter vooruit komen. Er is één vrouw bij, die waarschijnlijk haar e-bike niet heeft opgeladen, want de rest moet steeds op haar wachten. Het is zelfs zo erg dat wij ze inhalen.

Waar is de Moezel?

Het is prachtig langs het weggetje overal klaprozen en andere bloemen. We zien ook een kneu vliegen en hagedisjes wegschieten tussen de stenen.

De wandeling doet ons erg denken aan een wandeling van een paar jaar geleden langs de Moezel. Alle ingrediënten zijn aanwezig, dorpen met Duitse namen, Duitsers op de fiets, heuvels en wijngaarden alleen de Moezel ontbreekt.

Gelukkig mogen we op een gegeven moment een pad in, waar de auto’s en fietsers niet mogen komen. Niet dat het druk is langs de weg, maar een wandelpad is toch prettiger. We hebben een fantastisch uitzicht op de vallei en de dorpen beneden en op de kastelen op de bergtoppen.

Boven ons cirkelen roofvogels. We genieten van het uitzicht op de dorpen Mittelwihr en Riquewihr. Soms dalen we en dan klimmen we weer, maar de wandeling is goed te doen en er staat af en toe een bankje om te rusten.

Nécropole nationale bij Sigolsheim

Vooraf hadden we de wandeling bekeken op Komoot en hadden we een rond theater gezien op de plattegrond, maar als we er eenmaal zijn blijkt het een grote begraafplaats te zijn.

De Nécropole nationale is de laatste rustplaats van 1.601 Franse soldaten die sneuvelden bij de gevechten om de Zak van Colmar tussen 1944 en 1945.

Als we voorbij de Nécropole wandelen gaat het alleen nog maar naar beneden, waar we een stukje door het niet zo bijzondere Sigolsheim komen om vervolgens weer in Kientzheim te belanden.

Gaan jullie ooievaars fotograferen?

We wandelen nu langs een nog mooier gedeelte van het dorp. Langs een soort binnentuin waar we een nest van een torenvalk ontdekken. Vervolgens komen we uit bij een mooie poort en nog meer prachtige vakwerkhuizen.

De Elzas staat bekend om de vele Ooievaars. We hebben er al heel wat zien vliegen vanuit de auto en ook als we klaar zijn met de wandeling vliegen ze boven ons in de lucht.

Onze buurvrouw vroeg gaan jullie ooievaars fotograferen? Natuurlijk want wij maken overal foto’s van. Ook van de mussen in de goot trouwens.

Roofvogelshow bij Château Kintzheim

Potato, potahto, of toch niet?

Omdat we ook weleens wat anders willen doen dan wandelen bezoeken we een roofvogelshow in Kintzheim. Ik begrijp alleen niet dat het 47 minuten rijden is terwijl het gisteren maar 20 minuten rijden was. Ik had weer niet goed gelezen, want de ruïne waar de roofvogelshow wordt gehouden is in Kintzheim en dat is niet hetzelfde als Kientzheim.

In het weekend zijn er ook ochtendshows, maar door de weeks alleen in de middag. Dus eten we vroeg een broodje in de Gîte om daarna naar Kintzheim te rijden. Ook dit is weer een prachtig dorp met vakwerkhuizen, maar eerst rijden we naar het parkeerterrein bij het kasteel en wandelen we richting de ruïne.

Bij de kassa vraagt de mevrouw uit welk land we komen. Dat vraagt ze niet omdat ze bijhouden waar de mensen vandaan komen, die de show komen bezoeken, maar om te weten welke folder ze ons moet geven.

Een Franse roofvogelshow

Een paar jaar geleden bezochten we een roofvogelshow bij Burg Falkenstein in de Hartz. Ik heb toch al de hele tijd het gevoel dat ik in Duitsland ben en niet in Frankrijk en dan doen we ook nog dezelfde dingen als toen we daar waren.

Toch is deze show anders, want de presentator praat Frans en het enige wat ik versta is “oiseau” dat vogel betekend. Maar gelukkig valt er heel veel te zien. Er zijn veel meer roofvogels dan tijdens de shows, die we eerder zagen. Het hoogtepunt vinden wij de wouwen. Ze vliegen met meerdere vogels tegelijk, wat een spectaculair gezicht is. Het is wel een gedoe voor de valkeniers, want hoe hou je al die vogels in de gaten. Als we later naar de uitgang lopen probeert één van de oppassers een vogel weer uit een boom te krijgen voordat de volgende show begint.

We willen een briluil

Na de show lopen we een rondje door de ruïne en bekijken we de roofvogels in hun verblijven. Er zit ook een briluil in een kooi, die een heel bescheiden “Oehoe” laat horen. We vinden hem heel schattig en lopen expres nog een paar keer langs zijn kooi. Iedere keer weer zegt hij: “Oehoe”. Mogen we deze inpakken en meenemen naar huis?

Als we weer terug zijn bij de auto rijden we naar het dorp, waar we de auto nogmaals parkeren om Kintzheim te bekijken. Ilse neemt gelijk plaats op het eerste de beste bankje en wij struinen even door het dorp. We vinden het vooral erg leuk dat we in de verte Chateau Kintzheim zien. Er is weer een nieuwe show begonnen, want we zien de vogels vliegen. Alhoewel we twijfelen, of alle vogels er wel bij horen.

Rondje Lac Blanc en Lac Noire

Een wandeling voor alpinisten

Voordat we op vakantie gaan, maak ik altijd een pinbord op Pinterest van plekken, die ik wil bezoeken. Zo pinde ik een foto van iemand zittend op een witte rots hoog boven een prachtig meer. Daar wilde ik ook zitten, het liefst in een prachtige lange rode jurk, maar gelukkig heb ik die in het huisje laten hangen.

In de Rother wandelgids Vogezen staat de wandeling: “Lac Blanc – Souttzeren – Gazon du Faing” van 9,6 kilometer als makkelijk omschreven. Op komoot lezen we echter dat er alpine ervaring vereist is voor deze wandeling. Dat is misschien een beetje overdreven, maar makkelijk is de wandeling zeker niet.

Verboden in te rijden bord als markering

Vanaf het huisje rijden we richting de Vogezen. Een prachtige route waarbij we meerdere militaire begraafplaatsen passeren en een paar cols met prachtige uitzichten. Het is nog geen half uur rijden naar Lac Blanc vanaf de Gîte. Daar aangekomen is er even paniek, want komoot wil niet laden en we hebben geen bereik. Gelukkig is het bereik aan de overkant van de weg bij de kiosk beter en kunnen we aan de wandeling beginnen.

Het meer is echt prachtig, we zien de vissen zwemmen in het heldere water. Jammer genoeg kunnen we niet om het meer wandelen, maar moeten we meteen omhoog. Je kunt niet echt verdwalen want je volgt tekens op de rotsen en bomen: Een wit rondje met een rode rand. “Echt wat voor die Fransen” zegt Adriaan “Een verboden in te rijden bord als bewegwijzering.” Eigenlijk is het geen wandelen, maar klauteren.

We worden door iedereen ingehaald en ook door een groep militairen, die op hun gemak naar boven lopen.

Wij hebben er moeite mee. Bij Adriaan hangen zijn fototoestellen in de weg tijdens het klimmen en bij mij de verrekijker. De andere wandelaar hebben ook niets om hun nek bungelen, dus ruimen we onze spullen op.

Wijziging van de route

We hebben het gevoel dat we al uren aan het wandelen zijn, maar we hebben nog geen kilometer gelopen. Wel genieten wel iedere keer van de uitzichten op het meer en op de rots chateau Hans met een wit Maria beeld.

Iedere keer als ik aan de terugweg denk keert mijn maag zich om. Naar boven is leuk, maar naar beneden durf ik eigenlijk niet. Ook passeren we de witte rots waar ik op zou poseren, maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om daar te gaan zitten.

Als we bijna boven zijn, zien we een wegwijzer naar links naar Lac Noir. Wij moeten eigenlijk naar rechts, maar besluiten de route te wijzigen zodat we niet langs de steile rots naar beneden hoeven.

Vanaf dat punt wandelt het makkelijker. Door een glooiend bos richting Lac Noir. Het is af en toe nog klauteren en aan het eind moeten we toch een klein stukje over de rotsen naar beneden, maar het is goed te doen.

Er gaat zelfs een stuk over een wandelpad dat niet stijgt of daalt. In een boom zie ik wat bewegen en hoor ik wat piepen. Door de verrekijker zie ik een goudhaantje. Hoogtepunt van de dag, of misschien was dat wel het welverdiende ijsje dat we kochten bij de kiosk.

Terug bij de Gîte

Ondanks dat het een hele warme dag is, is het over het algemeen koud op het terras bij de Gîte. Wat zal het hier lekker zijn in de zomer als het overal in Frankrijk te warm is. Voor ons is het wel een beetje jammer, want we hadden dit huisje speciaal geboekt vanwege het privé terras en de ruimte er omheen.

We hebben maar één dag echt buiten gezeten voor een rummikub spelletje en heel even in de ligstoelen gelegen. Volgens Adriaan is het een Workout-stoel, omdat je hem kunt verstellen terwijl je erin ligt. We zingen samen: “I’m sexy and I’ know it. I’workout!” en hebben de grootste lol. Ilse rolt alleen met haar ogen en is blij dat het terras zo privé is.

Lac de Gérardmer – Tête de Mérelle

Ruisseau de Mérelle

Na de wandeling bij Lac Blanc zijn we wijzer geworden en zoeken daarom een korte, makkelijke wandeling uit, maar ook dit keer zit het niet mee en zijn we blij met Komoot. De locatie is wat verder rijden, maar de weg naar Gérardmer is zo mooi dat dat de autorit een cadeautje is.

Op de plaats van bestemming kunnen we de parkeerplaats niet vinden, dus parkeren we bij restaurant Lido. Het is eigenlijk alleen voor gasten, maar wij denken dat de gasten dichterbij het restaurant willen parkeren.

Aan de overkant van de weg zien we de beek Ruisseau de Mérelle, ook als je niet van plan bent om te wandelen is dit een fantastische plek om een kijkje te gaan nemen. Met stromend water over rotsen, bruggetjes en picknicktafels. We laten Adriaan maar even, want die is dol op watervallen en het zo mooi mogelijk vastleggen van stromend water. We eten eerst een broodje bij de picknicktafel en beginnen daarna aan de klim naar boven.

Ook hier is het weer niet makkelijk, maar met onze verse alpine ervaring komen we wel boven. Ilse is ook helemaal in haar element, want ze had na onze verhalen over het naar boven klauteren bij La Blanc wel een beetje spijt dat ze niet is meegegaan.

Een afgesloten route

Tijdens het naar boven klimmen hoorden we al van Nederlanders dat de blauwe wandeling is afgesloten. Als we eenmaal boven zijn twijfelen of we terug zullen gaan of verder. We hebben niet voor niets 55 minuten in de auto gezeten. Nu willen we verder ook. Gelukkig vinden we een pad op Komoot dat richting de waterval gaat. Ook dit is weer een pad waar langs ik best naar boven wil. Maar naar beneden is een ander verhaal.

We komen door een prachtig bos met hele hoge bomen en rotsen, die begroeid zijn met mos. Wij noemen dat knuffelrotsen.

Waar komen die mensen vandaan?

Als we een heel stuk naar boven geklommen zijn wandelen we naar rechts om bij de waterval te komen. Bij het eerst paadje hebben we geen geluk, maar bij het tweede paadje wel. De waterval is prachtig. Ondanks dat de route afgesloten is zitten er mensen onderaan de waterval en lopen er noch meer mensen rond. Waar ze vandaan komen? Ik weet het niet. Waarschijnlijk gewoon verder gewandeld en het spandoek met: Niet wandelen, niet fietsen etc genegeerd.

Nadat we een tijdje hebben doorgebracht bij de waterval wandelen we verder, want terug durf ik nog niet en er is nog een uitkijktoren met uitzicht te bewonderen.

Tête de Mérelle

We wandelen verder en komen op een weggetje uit dat weliswaar weer omhoog gaat, maar wel prettig loopt. Overal bloeit gele brem en op het pad treffen we regenplassen aan. We lassen even een puddlegram moment in en vervolgen daarna onze weg.

We komen uit bij een weg, waar je ook met de auto zou kunnen komen, dus voelen we ons een beetje beetgenomen. Gelukkig mogen we er niet parkeren, want anders hadden we de moeilijke wandeling net zo goed met de auto kunnen doen. Ik maak natuurlijk een geintje, want ik had het avontuur niet willen missen.

We komen uit bij de uitkijktoren en ondanks onze vermoeide benen klimmen we naar boven. We hebben een prachtig uitzicht op het meer, het stadje en het bos. Adriaan durft de drone niet te laten vliegen vanwege de beperkte ruimte op de uitkijktoren. Dat geeft helemaal niet, want vanuit de toren kunnen we mooie foto’s maken van het uitzicht.

De terugweg

Als we uitgekeken zijn vervolgen we onze weg. Tot onze schrik hangt er ook hier een rood-wit afzetlint, dat de route is afgesloten. Langs dezelfde weg als we gekomen zijn is geen optie, dus wandelen we door. We komen een groep Duitsers tegen, die in tegenovergestelde richting lopen. Zij geven aan dat het goed te doen is, dus gaan we ervoor.

Ilse voorop, want die is goed in obstacle course op de WII, dus zij leidt ons wel naar beneden. Gelukkig gaat het goed en glijden we geen van allen uit. Als we beneden zijn vinden we onszelf heel stoer. Er volgt een makkelijk begaanbaar pad, maar hoe dichterbij we bij de beek komen, hoe natter het pad. Soms zakken we tot over enkels in de modder. Na een paar minuten zien onze schoenen er niet meer uit.

Ilse zegt: “Ik kan niet stilstaan ik heb helemaal trillende kuiten.” Ik voel zelf ook alle spieren in mijn benen en mijn voeten zijn op plekken, in mijn schoenen, geweest waar ze nog nooit geweest zijn. Toch heb ik het gevoel dat ik leef. Ik zeg: Heb jij dat niet, dat je ondanks de spierpijn je zo goed voelt?” Nee, dat heeft ze niet, want zij heeft de schenen van haar vader zegt ze. Als ik aan Adriaan vraag voel jij je ook zo “A live.” Waarop hij zegt: “Ja ik voel mijn hele lijf.”

Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat we weer terug zijn bij de Ruisseau de Mérelle. We klauteren naar beneden, maar Adriaan blijft achter om nog wat fotootjes te maken. Als we beneden zijn geeft hij aan dat hij een schuiver heeft gemaakt. Ik ben blij dat ik het niet gezien heb, want een ander zien vallen is veel enger dan zelf vallen.

Voordat we naar het huisje rijden bezoeken we nog een supermarkt. Voorlopig komen we even niet van de berg af.

Ribeauvillé

De volgende dag is het weer omgeslagen en wordt er regen voorspeld. Gezien onze hachelijke avonturen van de afgelopen dagen besluiten we dorpjes te bezoeken. We beginnen bij Ribeauvillé. Een prachtig dorp, maar in het weekend moet je er niet komen. Het is er heel druk waardoor het bijna niet lukt om foto’s te maken. We kunnen er ook onze auto niet kwijt, maar ontdekken een lege gratis parkeerplaats dichtbij de voetgangers zone.

Als we uitgekeken zijn rijden we naar Riquewihr, maar voordat we daar een parkeerplaats hebben gevonden begint het heel hard te regenen. Dan maar weer terug naar het huisje waar de geiten en de kat alweer op ons staan te wachten.

Lees ook ons blog over de tweede week van deze wandeling: “In de Elzas kun je mooi wandelen.”

Inmiddels zijn we alweer thuis, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Meer over ons en informatie over de wandelingen

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook, Threads, of Pinterest?

Wandelingetje vanaf de Gîte:

Naar de ruïne van kasteel Hohnack. Link naar het GPX-bestand of naar onze komoot.

Van Kientzheim over wijngaardpaden naar Sigolsheim

Start: 3-5, Rue des Remparts, 68240 Kaysersberg

Provincie: Elzas Frankrijk

Afstand: 8,58 km

Link naar het GPX-bestand, of naar onze komoot.

Bewegwijzering: Deze wandeling komt uit de Rother wandelgids “Elsass” (Duits). Hierin staat de wandeling beschreven, maar wij hebben de route een beetje aangepast en met Komoot gewandeld.

Rondje Lac Blanc en Lac Noire

Start: Parkeerplaats bij Lac Blanc, 68370 Orbey

Provincie: Elzas Frankrijk

Afstand: 5,84 km

Link naar het GPX-bestand, of onze komoot

Bewegwijzering: Deze wandeling komt uit de Rother wandelgids “Vogezen”. Hierin staat de wandeling beschreven, maar wij zijn afgeweken van deze route.

Lac de Gérardmer – Tête de Mérelle

Start: 138 Chem. du Tour du Lac, 88400 Gérardmer

Provincie: Elzas Frankrijk

Afstand: 4,47 km

Link naar het GPX-bestand, of onze komoot

Bewegwijzering: Deze wandeling komt uit de Rother wandelgids “Vogezen”. Hierin staat de wandeling beschreven, maar wij zijn afgeweken van deze route, omdat de oorspronkelijke route afgesloten was. Normaal kun je tot de uitkijktoren de blauwe markering volgen en daarna de groene.

De Gîte

Informatie over de Gîte kun je vinden op de site: Gîte du Petit Hohnack

Adres: 552d les champs de la cense, 68910 Labaroche

Roofvogelshow

Informatie over de roofvogelshow kun je vinden op deze site

Adres: Château Kintzheim, 67600 KINTZHEIM