Start: TOP Geertje’s Hoeve, Thematerweg 5, Haarzuilens
Provincie: Utrecht
Afstand: 6,6 km, maar inclusief een kasteelbezoek 9,5 km.
Bewegwijzering: blauwe pijlen op geel/oranje bordjes
Parkeren: Betaald (voor leden van Natuurmonumenten gratis), het kasteel is gratis met een museumkaart
Link: https://www.routesinutrecht.nl/routes/1711023809/rondje-haarzuilens
Parkeerproblemen
Als we aankomen bij het parkeerterrein, staat het helemaal vol met auto’s. Wat is hier aan de hand? We zien veel mensen met kinderen lopen. Zeker een feestje of een pannenkoekenrestaurant of zo. Gelukkig is er naast het parkeerterrein nog een grasveld, waar we ook mogen parkeren. Anders was onze hele wandelplanning in de war geraakt.
Liggen op blubberpaadjes?
We kijken even op het kaartje welke kant we op moeten en lopen gelijk goed. Het is niet te geloven. Het pad is een beetje blubberig en glijerig en dat doet me denken aan een ambtenarenveldloop, die ik daar in 2015 heb gelopen. We liepen door een heel mooi gebied, maar ik keek de hele tijd naar mijn voeten. Zo bang was ik om weg te glijden. Op precies datzelfde paadje lopen we nu, alleen heb ik nu wandelschoenen aan en dat loopt toch iets steviger.
Ik maak nog een grapje, moet je niet even gaan liggen om een foto te nemen? Nee, dit pad is zelfs voor Adriaan te vies.
Het begint al goed, we zien haasjes rennen door het veld, de ganzen kwaken onze oren van ons hoofd en er is ook nog een boomgaard met appelbomen. Weer zo’n plek waar we naar terug moeten in de lente als de bomen in bloei staan. Onze lijst met wandelingen wordt alleen maar langer.
Aan het einde van het pad, zien we eindelijk de pijlen, en knooppuntenpaaltjes. We zijn bij knooppunt 82 aanbeland en zijn op de goede weg.
Na een klein stukje langs de weg mogen we weer over een glibberpaadje de natuur in. Het is een vrij open gebied met grasland, water en riet.
Dit pad komt op een fietspad uit. We lopen onder een leuk bruggetje door, dat bij het park van Kasteel de Haar hoort. Maar voordat we er onderdoor lopen, maken we natuurlijk een paar fotootjes.
Kasteel de Haar is het mooiste van het land
Verderop lopen we langs het kasteel. Kasteel de Haar, is volgens mij het mooiste kasteel van Nederland. We maken foto’s van de buitenkant en van alles en nog wat voordat we door het poortje lopen. Je komt dan op het stalplein met het koetshuis, hier zit een restaurant en een museumwinkel. Ook hier maken we foto’s
We hebben een museumkaart en dat is maar goed ook, want tegenwoordig moet je ook betalen om de tuin te bezoeken. Voor ons is alles gratis en omdat we nog nooit binnen zijn geweest, doen we dat ook maar gelijk even.
Eerst dwalen we een stukje door de tuin. Het kasteel spiegelt prachtig in de gracht. Jullie raden het al, Adriaan ligt natuurlijk weer op de grond. We zijn er vaker geweest, maar nog nooit in het kasteel. Dus dat gaan we vandaag doen. Het kasteel is heel mooi van binnen, we blijven fotograferen.
Buiten gekomen, maken we nog meer foto’s en we vervolgen onze weg. Na het kasteel komen we bij een drukke weg uit. Het is even zoeken naar het bordje met het pijltje, het is namelijk niet erg groot, maar dan zien we het aan de overkant.
Een parkbos is dat een park of een bos?
We wandelen door het Parkbos een gebied van Natuurmonumenten. Met bijzondere bankjes en mooi bruggetje en een leuk vlonderpaadje met stapstenen. Wij vinden het meer een park dan een bos, maar misschien komt dat nog.
Halverwege het Parkbos slaan we rechtsaf. Daar komen we mensen tegen met een GPS-tracker. Ik hoor ze iets zeggen over Landgoed Klein Limburg . Wij lopen langs de mensen en steken de weg over. Zonder zoeken komen we uit op Landgoed Klein Limburg. Even later halen de mensen ons in en beginnen verwoed te zoeken onder een bankje. Aha Geocachers, ik dacht dat die meestal wat jonger waren.
We zien verderop een witte vogel staan en wij denken dat het een witte reiger is, maar met de verrekijker zien we dat we het fout hebben. Het is een lepelaar, een lepelaar in januari, die is vroeg, of is hij laat?
Het onvermijdelijke stuk langs de weg
Na dit natuurgebied volgt het onvermijdelijke stuk langs de weg. Wij vinden het niks, het is best druk en veel auto’s rijden te hard. Wat wel leuk is dat we een bruin bultje zien liggen verderop op het gras. Is dat een haas of is een bonkje (een dor stukje gras). Als ik de verrekijker erbij haal, blijkt het een haasje te zijn. Natuurlijk moet er weer gewisseld worden van lens en dat langs de drukke weg.
We kunnen ons geluk niet op, want er zitten niet alleen haasjes, maar ook nog ooievaars.
Er loopt een man met verrekijker langs ons. Hij loopt gewoon door, want hij is niet op zoek naar hazen en ooievaars. Hij is van de roofvogelclub. Verderop staat hij ons op te wachten, om ons trots te wijzen op een valkje. De vogel zit heel ver weg en ook nog met z’n rug naar ons toe. Adriaan maakt toch maar even een foto van de valkenkont. De man had er meer van verwacht. Zo’n lel van een lens en dan toch nog zo ver weg.
Gelukkig mogen we van de weg af een boomgaard in. Er staan picknickbanken en er is een insectenhotel. Daar maak ik even een foto van voor thuis. Ilse onze dochter is niet zo dol op insecten en wij plagen haar graag. Dat gezicht van haar als we de foto laten zien, daar doen we het voor.
Haarzuilens met luike leuken
Na de boomgaard komen we in Haarzuilens uit, wat een leuk dorpje. Bijna alle huizen hebben dezelfde rood-witte luiken en deuren als het kasteel. Er is één huis op het dorpsplein dat anders is: “Onder de Groene Linden”, doet niet mee aan de kasteelkleuren. Toch past het helemaal in het geheel.
Wat je allemaal kunt meemaken op een paadje van 200 meter.
Na een stukje gelopen te hebben komen we weer bij knooppunt 82 uit en mogen we weer over het blubberpaadje terug naar de auto. Op de heenweg zagen we hier hazen en nu kijken we even goed of we iets zien: “Is dat een haas of is dat een bonkje” “Ja ik denk haas wel dat dat een haas is”. Ach soms zijn we zo flauw, maar wij liggen in een deuk en dit zeggen we dan niet één keer maar wel 6 of 7 keer, want er liggen best veel haasjes.
En dan ziet Adriaan opeens wat. Er hangt een fel turquoise dingetje in een boompje bij het water. Het lijkt op fel gekleurd kinderspeelgoedje, maar door de verrekijker zie ik dat het een ijsvogel is. Hij zit met z’n rug naar ons toe. Wat hebben die vogels toch vandaag? Dit keer is Adriaan niet op tijd met de lens wisselen, de vogel is al gevlogen.
Oh oh nog meer blubber
Als we bij de auto komen en weg willen rijden blijken we vast te zitten in de blubber. Met geen mogelijkheid komen we van het parkeerterrein af. We halen hulp bij het restaurant, daarvoor moeten we eerst over het erf, waar honderden kinderen spelen, overal waar je loopt staat een kindertractor, er is een vuur waarin je marshmallows kunt roosteren en daar tussendoor lopen kinderen en hun ouders. Nog drukker dan de geitenboerderij in het Amsterdams Bos. We zijn in de hel beland, maar we zetten toch door. Gelukkig hebben ze ervaring met bezoekers, die vastzitten in de modder. Rick wordt gebeld en hij haalt ons met een shovel uit de blubber.
Ik zeg nog tegen Adriaan, jij doet ook alles voor het blog. Zelfs vastzitten op een parkeerterrein. Met enige vertraging rijden we terug naar huis.
Inmiddels is het parkeerterrein opgeknapt, maar is het nu wel betaald parkeren.
Morgen weer werken, maar, gelukkig hebben we de foto’s nog.
Wandelingen in het Groene Hart
Meer over ons
Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?
Wandeling in de buurt
Vanaf Slot Zuylen kun je een fantastisch wandeling maken van 10 kilometer en het Lint- en Liniepad van 10 kilometer is erg leuk.
Ha ha ha, ik hoop dan mijn lezers me verstaan. 😀
Luike leuken hihi