Start: 3292 LB Strijensas
Provincie: Zuid-Holland
Afstand: 9 km, met het heen en weertje naar de licht op stand erbij.
Bewegwijzering: Rode pijlen op gele bordjes en knooppunten
Link: https://www.wandelnet.nl/wandelroute/1267/Ontdek-Strijensasroute
Verjaardagsuitje
Op 1 september was ik jarig en om dat te vieren gingen we wandelen en uiteten in Zuid-Holland. Eén keer per jaar moeten we die richting op om te eten bij ’t Vingerling in Middelharnis. Het eten is fantastisch, maar vooral het toetje, soesjes met roomijs en warme karamelsaus, lokt ons naar Goeree Overflakkee.
Puk van de Petteflet was hier
We deden een wandeling in de Hoeksche Waard, dat ons aan Pluk van de Petteflet doet denken. Hier komt vast de Hasselbraam vandaan en de heen en weerwolf. Ilse herkent het niet, maar in het boek heet het ook de Hasselerwaard.
Als we aankomen moeten we heel nodig, dat heb je na zo’n lange rit, maar nergens horeca met een toilet te bekennen. Dan maar weer in de bosjes en de doekjes doen we netjes in een plastic zakje. Ik heb zo’n medelijden met de boswachter, die al die vieze wc-papiertjes moet opruimen.
Wij zijn dol op vuurtorens
Voordat we de wandeling beginnen lopen we naar de lichtopstand. Het barst van de bloemen langs het pad en het is goed aangeven. We lopen over een bruggetje langs een bankje en een pontje, zonder heen en weerwolf. We doen er erg lang over, want ik heb een nieuwe macrolens voor mijn verjaardag gekregen en alle bloemen moeten op de foto. Ik moet goed oefenen.
Bij de lichtopstand staat een picknicktafel en daar eten we onze broodjes op. Ilse en ik beginnen alvast, want Adriaan is nog even bezig met het vastleggen van het vuurtorentje. Het is wel een beetje koud door de wind, maar het is een pracht plek. Dit stukje moet je zeker niet overslaan.
We lopen terug en nu beginnen we eindelijk aan de wandeling. We hebben geen haast alhoewel we wel een tijd hebben meegekregen om 18:30 moeten we in Middelharnis zijn.
Een gewonde meeuw
Het is een erg mooi gebied met veel water en bruggetjes. In het begin komen we nog veel mensen tegen, die de korte route doen met de hond, maar later zien we bijna niemand meer. Onze eerste stop is een klein strandje langs het wandelpad. Er zit een meeuw aan de waterkant. Er is waarschijnlijk iets met hem, want we mogen heel dichtbij komen. We weten niet zo goed wat we met hem aan moeten. Adriaan denkt dat de dierenambulance niet komt voor een meeuw en ik denk dat hij waarschijnlijk gelijk heeft, dus lopen we door.
We lopen over grasland en aan weerszijde is water. In het gras staan allerlei bloemen en daarom schieten we niets op. Straks zijn we vanavond te laat voor het eten. Er schijnen hier Schotse Hooglanders te lopen, maar we zien ze weer eens niet. We zien wel heel veel verse poep, dus ze zijn er wel. Verderop zit een groepje Canadese ganzen, altijd mooi om te zien.
Een speeltorentje
We lopen over eilandjes die door bruggetjes aan elkaar zijn verbonden. Op één van de eilandjes staat een stenen uitkijktoren. Natuurlijk beklimmen we het torentje, ook al denk ik dat het een soort speeltorentje is voor kinderen. Dat komt goed uit, want wij zijn drie grote kinderen.
Boven maken we natuurlijk foto’s. Tussen de “kantelen” heeft een spin een web gemaakt. Het is echt een A-locatie, hij heeft zoveel vliegjes gevangen.
Het bankje van Lenie
Als de kinderen uitgespeeld zijn in het torentje gaan we weer verder. We komen nu over een grotere brug en we zien naast het wandelpad een bankje staan. Het is zo’n bankje dat is geschonken na iemands dood. Er staat op “Rustpunt. Water rondom Hoekse Waard vanaf ’t begin eindeloos. Lenie Boersma-de Zwart 60 jaar.” Ik lees het voor en babbel in mezelf wie zet er nu zoiets op een bankje, volgend jaar is ze toch 61. Ik had even niet door dat het zo’n bankje was meestal staan daar wat duidelijkere teksten op. Ik voel me een beetje onnozel, maar het is wel een mooi plekje dankjewel voor het bankje Lenie.
In de rij voor de foto
Als we wat gedronken hebben vervolgen we onze weg. Op het volgend eilandje staat een kunstwerk. Het zijn 3 stenen tafels met stoelen. Aan de laatste tafel zit een gezin en op één van de tafels ligt een heel groot ei. De ene tafel heet “kaas” en de andere “eieren”. Het gezin zit op de boter tafel. Erg leuk gevonden wat een leuke plek om te picknicken, maar wij hebben ons brood natuurlijk allang op. Dus maken we foto’s, we staan zelfs in de rij om alle drie dezelfde foto te maken. Wat een gekkies zijn we toch.
Kleuters met kleefkruid
Dan komen we bij knooppunt 75 waar we rechtsaf kunnen, om de route te verkorten en daar zien we de Schotse Hooglanders staan. Ze staan heerlijk voor en op de brug waar je overheen moet als je de korte route wil doen. Wij doen gelukkig de lange route. Het is even zoeken waar we precies langs moeten, maar gelukkig hebben we de route thuis gedownload op de app van Wandelnet en zien we dat we goed gaan.
We komen nu op het laarzenpad. Ook hier is het prachtig. Er groeit van alles, ook kleefkruid. Adriaan laat zien aan Ilse dat als je ermee gooit, dat het dan aan je kleren blijft hangen. Ilse is verontwaardigd dat ze wordt bekogeld met kleefkruid.
We komen een man en een vrouw tegen, de man heeft roze schoenen en een staart dus volgens Adriaan waren het twee vrouwen.
Net geen nat pak
Na een stuk lopen over het mooie pad, waar geen eind aan lijkt te komen, komen we bij een trekpontje. Het is zelfbediening en natuurlijk laten die twee mij werken. Ik trek braaf aan het touw, maar krijg halverwege de slappe lach omdat Adriaan zegt, wijzend naar de overkant: “Je kunt daar ook zwengelen” en ik denk hoe dan… maar dat is natuurlijk voor als het pontje aan de verkeerde kant ligt, dan moet je hem eerst naar je toe zwengelen. Aan de overkant kan Ilse het niet laten om even aan de zwengel te draaien, tot grote hilariteit van mij en verontwaardiging van Adriaan, die nog op de pont stond. Die zag zichzelf weer een nat pak halen met zijn precious fototoestel.
Een tijdje geleden was hij door Sigma uitgenodigd voor een workshop in de Biesbosch. Ze zaten met zijn drieën in een kano. Bij het aanlegpunt stapte één van de mannen uit en wilde behulpzaam zijn door de kano met de andere twee mannen erin op de wal te trekken. Dat ging niet helemaal goed en voordat Adriaan het wist stond hij opeens tot over zijn middel in het water met zijn armen in de lucht om twee fototoestellen te redden.
Westphil verdwaalt niet vandaag
We lopen weer verder achter de pijltjes aan, maar je kan ook heel moeilijk een andere kant op, dus zelfs Westphil-verdwaalt loopt vandaag goed.
Aan het einde van het pad moeten we naar rechts en na een klein stukje komen we op een fietspad uit. Je kunt ook op het ernaast gelegen wandelpad lopen, maar wij doen braaf de echte route. Op het pad lopen schapen en ze komen heel enthousiast op ons afrennen. Tenminste zo lijkt het. Ze lopen echter zo hard omdat ze honger hebben. Het is een heel leuk gezicht, die rennende schapen.
Ook dit pad is weer erg lang en er is verderop iemand aan het crossen met een heel irritant brommertje. Gelukkig zien we hem niet, maar we horen hem wel. Het zou verboden moeten worden: Westphilwandelt verstoren.
We zien verderop de Schotse Hooglanders weer staan. Ze staan erg leuk in het water, maar een beetje te ver voor de foto.
Waar moeten we nu weer zitten?
Inmiddels vinden we het wel weer tijd om te zitten. Er is zoals gewoonlijk weer geen bankje te bekennen dus ik stel voor om ergens in het gras plaats te nemen, maar natuurlijk niet tussen de schapenpoep. Dus we lopen nog een stukje verder en gaan daar waar geen schapen meer zijn zitten in het gras.
Natuurlijk moeten we op een gegeven moment weer verder, zittend kom je nergens. We zien verderop twee mensen zitten. Daar is eindelijk ons bankje en er zitten weer mensen op grappen wij. Maar pas als we dichterbij komen zien we dat die mensen gewoon op een eigen meegebrachte stoelen zitten. We liggen in een deuk, vorig jaar had ik in Duitsland ook al een bolderkar voor een bankje aangezien en nu dit weer. Adriaan zegt: “We hadden ook kunnen zeggen wat leuk dat jullie stoeltjes hebben meegenomen maar nu is het onze beurt.”
We zijn nu bijna bij de auto en eigenlijk moeten we rechtdoor, maar wij doen nog even een D-tour langs het water. Je weet maar nooit, misschien zien we een bever. Dat is natuurlijk niet het geval. We hebben wel een mooi uitzicht over het water.
D-tour met de auto
Voordat we het weten zijn we bij de auto. Het is nog te vroeg om naar het restaurant te gaan, daarom rijden we naar Stellendam naar het vogelobservatorium het Tij.
Daar aangekomen besluit Ilse om in da auto te blijven, maar wij trekken de wandelschoenen weer aan. Op de website van natuurmonumenten staat dat het raadzaam is een mondkapje op te doen, maar er staan bijna geen auto’s op het parkeerterrein. Het is ook al 17:30 de meeste mensen zijn al naar huis. Het wandelingetje erheen is al erg leuk, maar binnen in het vogelobservatorium is het helemaal fantastisch. We nemen een paar foto’s en kijken door de verrekijker wat er te zien is. Hier komen we zeker een keer terug. Die Ilse mist dat toch weer.
Even later zijn we alweer op de terugweg naar Middelharnis. Zoals gewoonlijk is het erg gezellig bij ’t Vingerling en het eten is weer fantastisch. Ook hier komen we weer terug zoals we al bijna 20 jaar doen.
Het was een gezellige dag. Jammer dat ik maar één keer per jaar jarig ben, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Meer over ons
Op deze pagina kun je je abonneren. Dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?
Nog meer wandelingen in het Zuiden van Zuid-Holland
Tip: Rij richting Breda voor een wandeling in het Mastbos
Dankjewel Irene, ik ben gewoon de hele maand jarig 😀
Wat leuk Fiona, dat je ons blog gelezen hebt. Het kwam zomaar in me op dat Pluk daar naar de hasselbraam had gezocht. Leuke plek om te wonen lijkt mij. Nederland is zo mooi en al wandelend ontdekken we heel veel mooie plekken. Wij hebben hier ook een Dikke Dolie, alhoewel ik die de torenpoeper noem nu :D.
Groetjes Laura
Alsnog van harte gefeliciteerd!
Mooie plekken weer.
Mooie foto’s! Je blog en dan de associatie van het dorp met Pluk van de Petteflet vind ik écht geweldig. Ik woon met m’n gezin in Strijensas en wij zien elk jaar Dikke Dollie neerstrijken op het dak.
Veel wandelplezier! Ik ga nog even je andere blogs lezen. Groet Fiona
Hoi José, het is soms een hele organisatie zo’n uitje, maar zooooo leuk.
Ja, die vogelkijkhut moet op je lijst!
groetjes Laura
Fijn om jullie avonturen weer te lezen, en wat een fijne combi hebben jullie er van gemaakt, eerst wandelen … min calorieën en dan lekker uiteten gaan … plus calorieën
en ps de vogelhut staat op de alsmaar langer wordende “to do list”
Dankjewel Frederike, ook namens Adriaan. groetjes Laura
Prachtige foto’s! En jouw droge humor. Beter wordt het niet ♥️