Start: Groene Entree Prattenburg
Provincie: Utrecht/Gelderland
Afstand: 6,5 kilometer
Bewegwijzering: Paaltje met groene kop
Link: https://www.ivn.nl/afdeling/veenendaal-rhenen/natuurpad-prattenburg
Link naar onze komoot.
Fotorieth
Van 5 t/m 7 maart waren wij een weekend weg naar Landgoed Ruwinkel in Scherpenzeel. Op zaterdag liepen we een lange wandeling langs de landgoederen van Renswoude. Als het goed is heb je dit al gelezen in het vorige blog en zo niet, dan moet je dat nog maar even doen. Op zondag deden we daarom een korte paaltjes route op het landgoed Prattenburg.
Ik volg Fotorieth al een tijdje op Instagram, die vaak foto’s post van Prattenburg en ik wilde al dat moois weleens zelf bekijken.
Het debacle met de schoenen
Het is niet ver rijden vanaf het huisje, we zijn er zo. Maar als ik mijn schoenen aan wil trekken grijp ik mis. Natuurlijk liggen ze nog in het huisje, dus we rijden terug. Gelukkig dat ik geen wandeling heb uitgezocht, die een uur rijden is.
Na drie keer een rit door een niet zo mooi stuk van Veenendaal, zijn we dan toch eindelijk aangekomen bij de parkeerplaats. Schoenen aan en gaan!
Al gauw vinden we de paaltjes. Naast de gewone paaltjes zijn er ook paaltjes met nummers er op. Ik heb de PDF van het IVN gedownload op mijn telefoon en lees bij elk paaltje een verhaaltje voor. Na een aantal paaltjes luistert Adriaan al niet meer. Hij wil fotograferen, geen verhaaltjes aanhoren.
De trek- en duwhond
Het is een prachtige bos maar het stikt er van de hardlopers. Vooral op het eerste stuk komen we ze veel tegen. Wat wil je ook, het is een uitdagend parcours met heuvels. Volgens Adriaan gaat het alleen maar omhoog. Wat ik al zei uitdagend voor hardlopers en voor iemand met een zware rugzak. Er komt ook een hardloper aanlopen met een motortje, volgens Adriaan. De vrouw heeft een tuigje om en voor haar loopt haar hond. De hond trekt haar de berg af. “Zo kan ik het ook” zegt Adriaan.
Zet hier je zintuigen maar even uit
We komen op een plekje met een mooie ligstoel. Echt een plek voor een signatuur foto. Volgens de bordjes moet je je zintuigen op scherp zetten en genieten van de omgeving. Jammer dat sommige mensen denken dat plassen ook met je zintuigen te maken heeft. Het ligt er helemaal vol met zakdoekjes. Wat een vreselijke vieze plek. Gauw weg daar. Dan maar geen foto.
Er valt sowieso niet zoveel te fotograferen. Het bos is nog kaal en het weer is een beetje somber. Ook weleens lekker kunnen we een beetje doorlopen. Behalve dat voorlezen van mij dat kost heel veel tijd.
Kan deze relatie worden gered?
Op een gegeven moment lopen we achter een stel, die op luide toon ruzie met elkaar maken. We kunnen ze woord voor woord verstaan. Ze zijn zeker door hun relatietherapeut het bos ingestuurd om samen te genieten van een wandeling. Die opdracht is in ieder geval mislukt. Het lijkt wel of we naar een slecht toneelstuk zitten te kijken. Met van die acteurs, die heel duidelijk articuleren, zoals niemand in het echte praat. Dit stel wel, we lopen er snel er voorbij!
We komen langs een huisje met mooie katten in de tuin. We hebben even een gesprek met de katten, maar lopen snel door want anders halen die ruziezoekers ons weer in.
Uitzicht op een heideveld
Gelukkig gaan ze een andere kant op en hebben wij geen last meer van ze. We komen uit bij een prachtige plek met twee bankjes. Daar moeten we even zitten. We kijken uit over een heideveld. Wat zal dit in de zomer een geliefde plek zijn. Onder een grote boom genieten van de bloeiende heide. Natuurlijk ziet Adriaan weer iets om te fotograferen, dus zit ik alleen op het bankje.
Op het andere bankje gaan twee vriendinnen zitten en ook deze hebben een openhartig gesprek, waar ik woord voor woord van kan verstaan. Wat hebben die mensen vandaag? Ze hebben een leuk hondje bij zich en Adriaan wil Liv wel even op de foto zetten. Dat lukt eerst niet, maar een stukje worst doet wonderen.
Een leuk uitje met een boswachter
We lopen weer verder over het alsmaar stijgende pad en komen langs Douglassparren, Amerikaanse eiken en een smeltwaterdal. Al pratend en fotograferend genieten we van het mooie bos.
Het gesprek gaat over de coronamaatregelen en over de uitjes, die allemaal niet doorgaan. Ik heb het er niet zo moeilijk mee. Ik mis vooral de gezelligheid van mijn collega’s. Maar Adriaan mist zijn Nikonuitjes en wil ook graag weer een keer met de boswachter op pad. “Want” zegt hij “die hebben altijd van die leuke verhalen.”
Ik lees al de hele wandeling leuke verhalen voor en die zijn niet leuk genoeg voor meneer. We liggen in een deuk om mijn gespeelde boosheid, want ik snap het best dat de boswachter leukere verhalen heeft.
Bergafwaarts
We lopen van de ene mooie laan met bomen in de andere en zijn bijna aan het eind gekomen van de wandeling. Eindelijk gaat het pad naar beneden en het laatste stuk gaat echt rap en voor we het weten zijn we terug bij de parkeerplaats.
Jammer dat ons weekendje in Scherpenzeel weer voorbij is, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Stemmen met hindernissen
Afgelopen week, mochten we stemmen. Wij maakten er met z’n drieën een uitje van en gingen wandelend naar het stembureau. Daar aangekomen, moesten we even wachten, het is nog te druk in de tent. Totdat een vrouw een gebaar maakt, dat we naar binnen mogen. Twee personen, die net aan komen lopen maken aanstalten naar binnen te gaan. Ik zeg verbaasd “Mogen deze mensen eerder naar binnen? wat raar.” De vrouw zegt iets stoms: “Oh ik dacht dat jullie je mondkapje nog op moesten doen.” Ja duh! Dat doe ik op het laatste moment. Na wat gefoeter over en weer, mogen wij met z’n drieën naar binnen.
We staan nog maar net in onze 1,5 meter vak of er komt een andere man aanstormen. Hij loopt dwars door de afzetting heen, schuin naar een persoon die naast de stembus staat. Deze man ziet niets en voelt niets. Wij komen natuurlijk niet meer bij en wachten rustig af in ons vak totdat de afzetting weer staat en wij eindelijk mogen stemmen.
Door het raam zie ik nog net dat de voordringer zonder te stemmen weer in de auto stapt.
Meer over ons en wandelingen in de buurt
Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?
Dankjewel Karen
Heel erg mooi
Groetjes karen
Ze hadden wel kinderen, want daar ging de ruzie over, maar maar één hond, zou wel kunnen ha ha ha. Toen wij in dat huisje zaten moesten we natuurlijk naar jouw bos. Wat een mooie lanen en leuk dat hoogteverschil. Ik had een langere wandeling uitgezocht, maar Adriaan wilde niet langer. Ik had er zo nog wel uren door kunnen brengen.
groetjes Laura
Echt zo leuk (ook dat me me noemde). Dat is nou echt mijn bos. Het voelt als thuis en ik vind het heel leuk om de lanen die laat zien gewoon te herkennen.
Ik heb ook een keer ruziemakers gezien. ze hadden ook nog kinderen bij zich. En drie honden. Op een gegeven moment ging ik een ander pad in en ik kon ze nog lang horen. Misschien waren het dezelfde 🙂
Vooral de foto met de Douglas sparren vind ik mooi!
Leuk Suzan, dat je een reactie achterlaat. Ja erg raar die mensen, die niet om zich heen kijken en lopen te ruziën.
groetjes Laura
Wat een leuk verhaal zo. En ja dat ruziën zonde van de energie in de natuur.