Herten spotten in het Weerterbos is een blog over een wandeling van 8 kilometer om een gebied waar edelherten en konik paarden grazen. Vanuit de uitkijktoren heb je zicht op de dieren. Daarnaast hebben we een rondje Molenplas bij Stevensweert gewandeld en brachten we een bezoek aan het witte dorpje Thorn.

Je moet goed lezen Laura

Als je net over de grens in België in een huisje zit, dan ga je natuurlijk ook even naar Limburg en niet alleen om uit eten te gaan. Zo deden wij een Rondje Molenplas bij Stevensweert. Het werd een heen en weertje omdat er werkzaamheden zijn en ik het weer niet goed had gelezen op de website van Natuurmonumenten. Toch hebben we genoten en als de werkzaamheden klaar zijn (na april 2022) gaan we terug.

Bronst of niet? Gemaaid moet er worden

Maar ik schrijf natuurlijk geen blog over een mislukte wandeling. Een paar dagen later op 30 september doen we een nieuwe Limburgse poging. Dit keer gaan we herten spotten in het Weerterbos. We parkeren langs de weg bij de Daaltjeshoeve, waar je wat kunt eten en drinken.

Als je heen en terug naar de uitkijktoren wandelt is het ongeveer 5 kilometer en het hele rondje is 7,9 kilometer. Dus besluiten wij het hele rondje te doen. Als eerst lopen we door een bos. Er staan overal bordjes dat het een rustgebied is. Toch rijdt er een lawaai makende rode tractor het pad op waar wij niet in mogen. Hoezo rustgebied?

Een grote dierentuin

We lopen naar links achter de oranje paaltjes aan. De edelherten staan hier achter hekken en daar lopen wij omheen. Geen hert te bekennen, maar ze zijn hier ergens en ze kunnen niet weglopen. Verderop kunnen we dichtbij het hek komen en zien we een hinde staan en er liggen ook nog een paar verscholen in het gras. We zien ook een takkenbos dat natuurlijk een gewei is. Dit mannetje hoeft niet te burlen. Hij heeft al een harem. Na uitgebreid, met de verrekijker, naar de herten gekeken te hebben vervolgen we onze weg. Op naar de uitkijktoren.

We zien steeds een bordje met een hert op de foto. Het is steeds hetzelfde hert en steeds dezelfde foto. Wij grappen naar elkaar dat er maar één mannetjes hert in het hele gebied is.

De uitkijktoren

Als we bijna bij de uitkijktoren zijn, is Adriaan even bang dat we er niet bij kunnen komen, want de toren staat in het omheinde gebied. Gelukkig is er een hek waardoor we in het gebied kunnen komen en de uitkijktoren kunnen beklimmen. In de verte zien we vier herten met geweien een prachtig gezicht. Eén van de herten gaat speciaal voor ons even staan burlen, maar geeft gauw op als zijn tegenstanders allemaal blijven liggen. Je ziet hem denken ik hou ermee op ik ben eigenlijk ook wel moe.

Je kunt heel duidelijk zien dat er ook dieren dichtbij de toren zijn geweest. Dat gaat vandaag niet meer gebeuren, want we zijn jammer genoeg niet alleen. Er zijn twee mannen en twee vrouwen die samen met ons naar de dieren kijken. Althans de mannen dan, de vrouwen denken dat ze bij elkaar op theevisite zijn en praten luid en honderduit. Als er nog meer mensen lawaaiig de trap oplopen en het net lijkt of we in een Limburgs café staan, houden we het voor gezien. De herten komen met geen mogelijkheid meer onze kant op.

We blijven nog even staan, want we zien de rode tractor rijden in de verte. Voor de tractor draven konik paardjes, helemaal in paniek natuurlijk. Toch komen zij ook niet dichterbij.

Spartel spartel

We vervolgen onze weg. Het is een mooie boswandeling, maar er valt niet zoveel speciaals te fotograferen. Daarom zijn we extra blij dat we over een vlonderpad mogen langs een vennetje. Daar eten we onze meegebrachte lunch. Ik zit op een piepklein bankje en Adriaan op de rand van de vlonders, want zijn tas past echt niet op dat bankje.

Na de lunch lopen we weer verder, er is een omleiding, dat merken we niet aan de paaltjes, maar wel aan de Komoot mevrouw, die de hele tijd zegt dat we verkeerd gaan.

Terwijl ik aan het wandelen ben, op een klein paadje tussen de varens, hoor ik Adriaan niet meer achter me dus draai ik me om. Staat hij natuurlijk weer een foto van mij te maken. Hij moppert dat de foto nu bewogen is en dat ik me niet moet omkeren. Ik zeg: “Dan loop ik wel verder en kijk ik nooit meer om, maar als je dan struikelt en op de grond ligt te spartelen dan moet je wel om hulp roepen.” We lopen verder en net als ik er niet meer aan denk roept hij heel hard: “Spartel, spartel” wat is het toch een gekkie.

We zien een bijzondere vogel een draaihals. Adriaan is helemaal blij. Ik zie gewoon een bruine vogel met een beetje verdraaid lichaam. Hij vliegt er weer snel vandoor, dus we hebben geen foto.

Nieuwe wandelschoenen

Ik heb vandaag mijn nieuwe wandelschoenen aan, de oude zijn een beetje versleten. In het begin van de wandeling hadden Adriaan en ik het een beetje koud, maar nu niet meer. Dat komt volgens Adriaan omdat ik zo hard loop op die hardloopschoenen. Ik snap eerst niet wat hij bedoelt, mijn hardloopschoenen liggen gewoon in het huisje. Maar hij bedoelt dat ik op de nieuwe wandelschoenen harder loop. Ik was eigenlijk zo hard aan het lopen om zo snel mogelijk terug te zijn bij de auto waar mijn ouwe trouwe wandelschoenen liggen te wachten, want deze zitten nog niet zo prettig.

Koeien of stieren

We lopen langs een Weide met twee gespierde vleeskoeien achter een hek. Ze zijn enorm, de ene is duidelijk een koe, want we zien een uier hangen. De andere is zo donker dat we ze dat niet kunnen zien. We willen een fotootje maken en omdat ze een beetje ver weg staan begint onze koeienfluisteraar een heel gesprek met de “dames”.

Ze kijken ons aan en opeens komen ze heel hard op ons afgerend. Ik deins achteruit en Adriaan doet hetzelfde en valt bijna in een greppel, maar gelukkig stoppen ze vlak voor het hek. Dat was even schrikken, dat hek had ze echt niet tegengehouden. Adriaan mag nooit meer koeien lokken.

Moeilijk wandelen

We lopen over een pad waar een zwaar voertuig duidelijk in weggezakt is. Het hele pad is verpest. Je kunt eigenlijk alleen nog maar aan één kant over een smalle strook lopen. Als er tegenliggers aankomen, die duidelijk ouder zijn dan wij, springen we over de geulen naar de andere kant. Het gaat bijna mis, want ik ben niet zo goed in springen. Ik ben vroeger ook al eens in de sloot gesprongen in plaats van eroverheen. Gelukkig gaat het dankzij Adriaan dit keer goed.

We lopen ook nog langs een veldje gladiolen, maar die zijn al geoogst. Dat zal wel een mooi gezicht zijn, velden vol met gladiolen.

Hoge verwachtingen

Na de wandeling rijden we naar Thorn, al zoveel over gehoord en nog nooit geweest. Het valt ons een beetje tegen. Zal wel aan het weer liggen, witte huizen steken mooier af tegen een blauwe lucht. Bij een wit stadje had ik witte muren begroeit met rozen, of van die mooie vakwerkhuizen in mijn hoofd. Niks van dit alles, saaie kale huizen met hier en daar een bloembak. Toch vinden we ook hier weer mooie plekjes om te fotograferen.

We kunnen gratis naar binnen in de kerk, met onze museumkaarten. Ik heb ooit gehoord dat je daar musea mee steunt, dus gaan we even naar binnen. De kerk is prachtig en echt een aanrader om van binnen te bekijken.

Het Belgisch/Limburgs avontuur is weer voorbij, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Meer over ons en informatie over de wandeling

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook, Threads, of Pinterest?

Start: Daatjeshoeve, Heugterbroekdijk 34, Nederweert

Provincie: Limburg

Afstand: 7,9 kilometer

Bewegwijzering: oranje paaltjes

Link naar het GPX-bestand, of naar komoot :

Meer wandelingen die wij deden vanuit Landal Mooi Zutendaal