Start: Parkeerplaats net voorbij Herberg De Woeste Hoeve
Provincie: Gelderland
Afstand 7,5 km
Bewegwijzering: blauwe pijlen
Parkeren: gratis
Weer geneuzel
We deden weer eens een route van natuurmonumenten. De vorige keer gingen we op zoek naar Konikpaarden en dit keer werden er herten en zwijnen beloofd.
We hadden een beetje wandelstress. Ik had een route uitgezocht, maar Adriaan vond deze te lang, want het was te koud, te vroeg donker en het was grijs weer buiten. Normaal had ik gezegd, nou dan gaan we niet… maar het blog hè, er moet toch elke week een verhaal geschreven worden.
Zitten er nu ook rookworsten op Twitter, of wordt Laura doof?
Het is een stukje rijden naar de Veluwe, maar je wil wel eens wat anders. Aangekomen bij het parkeerterrein trekken we onze wandelschoenen aan. Adriaan doet dat in de achterklep en ik zit voor in de auto op de bijrijder stoel. Ik hoor Adriaan zeggen: “Kijk een rookworst”, maar denk er achteraan, hij zal wel roodborst bedoelen. Ha, is onze enige echte volger ook weer van de partij.
Ik weet meteen, waarom dit zo’n rustige route is, het parkeerterrein is veel te klein. Met mooi weer kun je vast je auto niet kwijt.
De saaiste wandeling?
Al snel hebben we de blauwe pijlen gevonden, het is heel koud en mistig en wat doen we hier. Ik heb deze keer een warmere jas aangetrokken en voor wat kleur Ilse’s van Gogh paraplu meegenomen. Anders worden de foto’s 50 tinten grijs.
Het is echt een heel mooi bos, maar natuurlijk is er geen hert te zien. Die zitten lekker ergens binnen of liggen heel dicht tegen elkaar aan verstopt op een goede plek. Dus maken we maar wat foto’s van bomen en van paadjes tussen de bomen.
Nog meer weer geneuzel
De route is goed bewegwijzerd en we verdwalen ook niet. Onder het lopen bedenken we al dat dit een heel saai blog wordt. Adriaan moppert over het grijs en wanneer de zon nou doorkomt. Volgens de weerapps, zou de zon om 14:00 uur doorkomen. Ze hadden het weer fout. We hebben de hele wandeling en de hele middag geen zon gezien.
Mooi hoor die bomen, maar waar zijn de hertjes en vogeltjes. We horen een specht en goudhaantjes, maar we zien niets. We lopen stug door achter de blauwe pijlen aan en dan komen we op de hei.
De hei van het Deelerwoud
Ondanks dat de hei niet bloeit is het prachtig. Er staan ook eindelijk bankjes, zodat we even wat kunnen eten en drinken. Zonder bankjes geen signatuur foto.
We zien verderop een eenzame Schotse Hooglander. Waar zijn z’n vriendjes?
We lopen weer verder en net als Adriaan foto’s aan het maken is van een paar bomen en een bankje, zie ik verderop een hert rennen. Ze zijn er dus toch. Gauw er achteraan en verderop zien we overal hertensporen en heel veel Schotse Hooglander poep. Zoooooo dat ene rund heeft veel gescheten zeg.
We lopen naar de plek, waar ik het hertje zag rennen, maar die is natuurlijk al lang weg. We zijn nu wat vrolijker, want het is hier toch wel erg mooi en misschien zien we nog meer herten.
We gaan om de hei heen en komen een wandelclub tegen. Ze lopen lekker te kletsen, als ze voorbij zijn zingen Adriaan en ik spontaan “Jo met de banjo, en Lien met de mandoline Kaatje met haar mondharmonicaatje” Als je zoveel met elkaar omgaat dan bedenk je soms dezelfde dingen. Ik maak snel nog even een foto van de dames voor in het blog.
Verder maar weer, verderop moeten we het bos weer in. We lopen best door voor ons doen. Er valt ook niet zo heel veel te zien. Gelukkig komen we geen zwijnen tegen, want dat vind ik best wel een beetje eng.
Daar zijn ze, daar zijn ze
We komen langs een kruising en omdat we nog wat foto’s voor Instagram willen maken, kijken we of de paadjes een beetje fotogeniek zijn en dan zien we ze opeens. Vijf vrouwtjes herten. Ze staan verderop te grazen. Adriaan schroeft snel zijn telelens er op en schiet een paar foto’s. De missie is toch geslaagd.
Nu kunnen we verder met de wandeling. We maken nog wat foto’s van dat malle mens met haar parapluutje, van een huisje in het bos en van een hertenweitje zonder hertjes.
Later lees ik dat er ook damherten op de Veluwe rondlopen, het zal toch niet, dat we blij worden van een paar damherten. In de Amsterdamse Waterleidingduinen zien we er minimaal vijftig per keer. Wij denken dat het edelherten waren, maar oordeel zelf maar.
Jammer dat we Hubertus het “makke” edelhert niet tegen zijn gekomen, maar, gelukkig hebben we de foto’s nog. (Inmiddels is Hubertus overleden, maar toen nog niet).
Meer over ons
Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?
Hoi Jef, ha ha en ik wilde blijven geloven dat het edelherten waren. Ik ga binnenkort een route in de buurt lopen en nog beter opletten.
groetjes Laura
Een paar jaar later maar 100% zeker damherten.
Vandaag ook een hele koppel gezien.
Ze zijn hier donker van kleur