Eindelijk naar het Speulderbos is een blog over de paarse paaltjesroute van Staatsbosbeheer van 8,5 kilometer. Het speulderbos is bekend om zijn dansende bomen en kronkelende paadjes. Je komt langs een heideveld, een schaapskooi een onderduikershol en een grafheuvel.
De puzzel!
Op zondag 20 december is het wandeldag. We zitten heerlijk te ontbijten als er wordt aangebeld. Ik mopper een beetje op de beschuiten, want er is er geen één heel. Dat komt er van als je online boodschappen doet. Dan krijg je een beschuit-puzzel of als je pech hebt paneermeel.
Adriaan doet de deur open. Er staat een vrouw voor de deur en het enige wat ze zegt is: “De puzzel.” Verderop zijn mensen van alles aan het verkopen en zij is al de tweede die voor onze deur staat. Adriaan legt uit waar ze wel moet zijn en komt weer terug in de kamer. Ik zeg “Je had haar ook onze beschuiten kunnen geven.”
Het Sprookjesbos
Als je zoals ik veel op Instagram zit kom je heel vaak mooie foto’s tegen van het Speulderbos. Mooie hoge grillige bomen met mist en prachtige zonneharpen. Dat willen wij ook weleens zien. Zo’n bos kan in het echt alleen maar tegenvallen en dat is ook wel een beetje zo. Vooral omdat de zon en de mist vandaag ontbreken. Erger nog het is zelfs een beetje donker, maar dat mag de pret niet drukken.
Op het parkeerterrein stikt het van de vinkjes en andere leuke kleine vogels. Ook de roodborst is weer van de partij. Weet je dat nog dat dat één van onze eerste volgers was? Of lees je het blog nog niet zolang? Dan zal je voor de aardigheid Wandelen rondom Naarden Vesting moeten lezen.
Kleurenblind?
Het is altijd even zoeken waar de wandeling begint. We lopen richting het restaurant “Boshuis Drie” en natuurlijk zakt Adriaan even door zijn knieën om een fotootje te nemen. Net voorbij het Boshuis zien we het eerste paarse bordje al. Alhoewel paars daar valt nog over te discussiëren. Ik vind de bordjes roze.
Als we in een bos gaan wandelen moet de flitser mee
Morgen begint de winter en dat is te zien. De meeste bomen zijn helemaal kaal. Toch zien we nog best veel paddenstoelen. Ik heb mijn macrolens meegesleept en was in de veronderstelling dat Adriaan wel een flitser zou meenemen. Maar je weet je moet bij mannen niet veronderstellen, maar duidelijk vragen: “Neem jij een flitser mee?” Nee dus! Het is echt te donker in het bos om de paddenstoelen te fotograferen, dus lopen we maar door.
Ik heb mijn rode jas weer aan en iedere keer als we een wandelaar zien met een rode jas zeg ik tegen Adriaan: “Daar heb je weer zo’n idioot met een rode jas”. We hebben er lol om. Er lopen best veel mensen met een rode jas rond.
Overal mountainbikers ik word er zenuwachtig van
We komen langs de route veel bankjes tegen. Dat is weleens anders. Er zijn er ook een paar van de Libelle, die kon je blijkbaar winnen. Wij vinden het leuk, want wij houden van wandelen en van zitten. Bij één van de bankjes staan twee mountainbikers, de ene heeft zijn broek wel erg laag hangen. Net een luier. Wat hebben we weer een lol vandaag.
We komen wel heel veel mountainbikers tegen. Het lijkt wel of je overal mag mountainbiken op de Veluwe. Gelukkig worden we ook deze keer niet van onze sokken gereden. Toch ben ik blij als we op een pad lopen waar ze niet mogen fietsen.
Welke sport doe jij? Ik doe aan hardlopen, yoga en fotograferen
Ook in dit bos komen we weer langs een hele mooie grote plas. Zelfs Adriaan vindt het te vies om op z’n buik te liggen dus gaan we maar zo diep mogelijk door de knietjes om gebruik te maken van de mooie spiegel. Wie denkt dat fotograferen geen sport is, moet maar eens met ons meegaan. We wringen ons in alle bochten en daarbij gebruiken we onze buikspieren en een heleboel andere spieren waar je niet van weet dat je ze hebt.
Het is een cultuurhistorische route en dat betekent dat we langs grafheuvels komen. Het is maar goed dat er bordjes bij staan, want anders zou je er zonder het te merken er zo voorbij lopen. Ik had ook iets gelezen over de overblijfselen van een Romeins kamp, maar daar merk je niets van of we zijn er niet langs gekomen. Ik denk dan altijd aan een mooie mozaïek vloer, maar die namen ze natuurlijk niet mee als ze op kamp gingen.
We komen geen wild tegen, maar wel een bijzonder hondje
We komen best veel mensen tegen, die aan het wandelen zijn. Zouden al deze mensen dichtbij wonen of in een vakantiehuisje zitten? Of zouden er meer mensen zo als wij stiekem gewoon een stukje gaan rijden. Verder hou ik me overal aan de corona regels en als het parkeerterrein te druk is rijden we door. Ik denk hardop: “Als nu iedereen zich aan de regels houdt en als alleen wij dan gaan wandelen dan komen we misschien wel wild tegen.”
We zien mensen met een hond in een bench in de auto. De bench lijkt een beetje op een kooi. Kijk zegt Adriaan: “Een kooikerhondje.” Weet hij veel, het is natuurlijk een heel ander ras.
We hebben de fiets alleen verplaatst niet gestolen
We komen langs een heel mooi mozaïek bankje, natuurlijk heeft er weer iemand een fiets tegenaan gezet. Waarom doen mensen dat? Zouden ze niet zien hoe mooi dat bankje is? We zetten de fiets een klein stukje opzij, want hij is niet mooi genoeg voor de foto. Als we later een stukje verder lopen, vinden we een fietssleutel. We hebben deze bij de fietsen gelegd en we hopen maar dat er niet een fietsendief vandoor is gegaan op de fiets. Want onze vingerafdrukken staan er op. We hadden de sleutel ook kunnen laten liggen natuurlijk, maar dan was deze onvindbaar onder de bladeren beland.
Wat een mooi heideveld
We lopen weer verder achter de paarse pijlen aan en komen uit bij een prachtig stuk hei. De wandeling doet ons erg aan de Tongerense Bergroute denken, die liepen we twee weken geleden. Ook daar kwamen we langs een groot stuk hei, maar hier mogen we ook over de hei lopen. We maken natuurlijk weer fotootjes en zoeken het eerste de best bankje op om van het uitzicht te genieten en onze lunch op te eten. Gelukkig begint het een beetje op te klaren.
We komen langs de schaapskooi, maar voor we er zijn ruiken we ze al. Ook daar staat weer zo’n leuk mozaïek bankje, deze keer één met schapen. We vervolgen onze weg over de heide. De route is goed aangegeven, we lopen geen één keer verkeerd. Best saai eigenlijk.
Het is niet altijd feest
Na een tijdje lopen we het bos weer in. We komen nu langs de dansende bomen, maar de omstandigheden zijn nog steeds niet ideaal om foto’s te maken. Maar wat geeft het, het is zoals het is en het is niet altijd feest.
Dan komen we langs een greppel met oranje palen en verderop staan groene en blauwe palen. Ik denk eerst dat het kunst is, maar het blijken overblijfselen en een reconstructie te zijn van “onderduikershol Drie”. Hier hebben in de tweede wereldoorlog voortvluchtigen en Engelse piloten ondergedoken gezeten.
Als we in de buurt zijn en er is mist met zon weten we waar we moeten zijn
We zijn ook al bijna bij het einde gekomen van onze wandeling, we komen nog langs de zoveelste grafheuvel en langs een hele mooie lange laan met leuke grillige bomen waar dit bos beroemd om is. We denken dat de Instagrammers hier de mooie foto’s hebben gemaakt.
Als we bijna bij het parkeerterrein zijn, komen we nog langs een boerderij met een leuk huisje. Terug bij “Boshuis Drie” is inmiddels het restaurant open voor “take away”. Het is ons te druk. Wij nemen thuis wel thee en warme chocolademelk.
Jammer dat we geen sprookjesbos aantroffen en dat het alweer voorbij is, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Meer over ons en informatie over de route
Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?
Start: Sprielderweg 204, 3852 MH Ermelo
Provincie: Gelderland
Afstand: 8,5 km
Bewegwijzering: Paarse bordjes
link naar onze komoot.
Link: https://www.staatsbosbeheer.nl/routes/veluwe/wandelroute-cultuurhistorie-speulderbos
Slapen in de buurt
Kun je er geen genoeg van krijgen en wil je in de buurt blijven slapen? Boek dan een huisje bij De Vriendschap een “adult only” valkantieplek, gericht op 2-persoons volwassen gezelschappen en soloreizigers.
Hoi Daniëlle wat een leuke reactie. Waarschijnlijk is er iemand van Staatsbosbeheer kleurenblind. Als wij het allebei roze vinden, dan is dat natuurlijk zo :D. En wat fijn dat we eindelijk weten waar de 5 voor staat. Ik laat het zo staan in het blog, kijken of er nog meer mensen achter komen.
groetjes Laura
Vanochtend op zoek naar een mooie wandeling om te maken. Al scrollend door jullie blogs zag ik deze wandeling, ik bedacht me dat ik ooit een wandelroute heb gekocht: Wandelen rond Drie langs ondergrondse geheimen. De route volgt grofweg de roze ( kan er geen paars in zien) bordjes. Mooi gebied! Ik was geïntrigeerd door de 5 op Boshuis Drie, maar erlangs lopend zag ik dat het een jaartal is, de overige 3 cijfers staan op het bakstenen gedeelte. Het is gebouwd in 1765. Raadsel opgelost!
Wat leuk Maria, het is daar ook zo mooi. Dus het was een feest van herkenning :D. Ik hoop ook dat jullie kunnen wandelen dit jaar. Dichtbij huis is het ook mooi toch. Bijvoorbeeld langs het Westerwindpad. Daar loop ik ook heel vaak, of waar jullie wonen richting Veldpark en het Jagersplas.
heel veel liefs en groetjes van Laura
Bedankt Laura en Adriaan voor jullie mooie verslag bij deze wandeling. Peter en ik hebben deze wandeling én ook andere mooie wandelingen daar in de buurt gemaakt toen wij 2 jaar achter elkaar een bungalow hadden gehuurd in Ermelo. Echt een prachtige omgeving. We hopen dat we dit jaar daar nog een keer kunnen gaan wandelen. Liefs en groetjes van Peter en Maria
Ha, wat leuk Aritha altijd leuk je reactie. Als mensen naar me kijken, als ik de rode jas aan heb denk ik: “Zullen ze me herkennen?” Ha ha hartstikke bedankt voor je reactie en ik wens je een leuke oud en nieuw viering en een mooi 2021,
Groetjes Laura
Bedankt voor je mooie verslag weer. Ja, rare kerels, die luiermannen met hun rare broeken. Dit bos is echt heel mooi.
Je jas doet het uitstekend. Als ik nu een rood iemand zie lopen, denk ik aan jou.