Eindelijk naar het Oude Loo is een blog over een fantastische wandeling door het Paleispark, en de tuin van het Oude Loo, die elk jaar te bezoeken is in april en mei. Ook als het Oude Loo gesloten is, is deze wandeling de moeite waard. Je kunt het makkelijk overslaan.

Hoezo maar twee maanden per jaar open

Op vrijdag 7 mei brengen we een bezoek aan het Kroondomein en het paleispark bij het Oude Loo. We waren er al een keer eerder in december 2019. Toen troffen we een dicht hek aan bij het Jachtslot, dus moesten we een keer terug.

We zijn blij, want we hebben geen verplichtingen vandaag. Onze dochter, haalt boodschappen voor mijn moeder en daarom kunnen we de hele dag wegblijven. Toch gaan we al vroeg op pad. Er is op het moment, maar één parkeerplaats open en het is ook nog meivakantie. Aangekomen op het parkeerterrein valt het allemaal best mee, er is nog genoeg plek.

Jipee een openbaar toilet, maar met discutabel zeeptablet

Het is een fijne plek dat Kroondomein. De eerste fijne plek die we bezoeken is het openbaar toilet, dat niet stinkt, op het parkeerterrein. Er ligt een stukje zeep om je handen te wassen. Is dat wel hygiënisch? Na een kaartje te hebben gekocht voor het park kan de pret beginnen. In het begin lopen we net als de vorige keer langs het witte huis en daarna naar rechts langs het herten kamp. Er zijn nog weinig wandelaars, maar wel veel vogels. Na tien minuten hebben we al roodborsten, vinkjes, lijsters, koolmezen en een boomklever gezien. En de herten natuurlijk.

Paarden zijn echt edele dieren

Net als de vorige keer nemen we plaats op de picknickbank, die uitkijkt op het hertenkamp. Natuurlijk moeten we een bankjes foto, op deze mooie plek. Dit keer blijven we niet lang, want we zijn nog maar pas op weg en het is nog lang geen tijd om te lunchen. Op naar de Koninklijke stallen. De vorige keer konden we niet geloven dat dit stallen waren, maar dit keer zien we er zelfs een paard uitkomen. Dus het is echt waar die paarden wonen in een mooier huis dan ongeveer 90 % van de Nederlandse bevolking.

Hoogtepunt van de dag

Vlakbij paleis het Loo, waar ze nog steeds aan het verbouwen zijn, zien we een eekhoorntje lopen. Natuurlijk is hij alweer veel te snel weg. Ik vraag me af waarom Adriaan ook al weer twee camera’s heeft? De andere zit gewoon in de tas en dan ben je natuurlijk te laat voor zo’n schichtig snel diertje.

Na de stallen komen we uit bij de Koningslaan waar de ingang is van Het Oude Loo. We kijken nog even of de uil ook thuis is, die daar ergens in een boom moet zitten, maar ook deze keer zien we hem niet. Maar wel het mooie hek met de twee herten, die van alle kanten op de foto moet.

Hier zijn we voor gekomen

Wat is dat oude Loo mooi. Het kasteel staat mooi te spiegelen in het water. De rododendrons beginnen te bloeien, er staan overal boshyacinten en dan die prachtige mooie oude bomen.

Wat zal het hier straks mooi zijn als de rododendrons nog uitbundiger gaan bloeien. Er zwemmen twee zwarte zwanen voorbij en in de vijver zitten enorme vissen. Jammer dat je hier in de herfst niet mag komen, dan zal het er ook prachtig uitzien.

We lopen een rondje om het kasteel en vervolgen onze weg.

Tussendoortje in de kou

Na het fotograferen van elke grasspriet van het paleispark hebben we trek gekregen. We zien een leuk bankje bij de beeldenvijver. Het is vandaag een erg koude dag en als je in de schaduw zit is het echt helemaal ijskoud. Tot overmaat van ramp gaat Adriaan ook nog een foto maken van de vijver met lange sluitertijd. Er gaat iets mis en iedere keer probeert hij het opnieuw. Ondertussen ben ik al bijna bevroren, maar hij gaat gewoon stug door. Om na een kwartier pas te ontdekken dat hij de ontspanknop had ingesteld voor het scherpstellen. Gelukkig heb ik er geen verstand van en mogen we eindelijk verder lopen als het gelukt is.

Het tweede hoogtepunt van de dag

We lopen langs een smal stroompje en ik zie een gele kwikstaart. Ik wijs naar de vogel en zeg: “Kijk een gele kwikstaart”. Ik ben niet zo goed in wijzen en daarom kijkt Adriaan wat hoger en hij ziet een eekhoorn. Toch fijn dat ik niet kan wijzen. Natuurlijk gaat de eekhoorn er weer snel vandoor. Maar niet voordat hij nog heel olijk om een hoekje van de boom, naar ons heeft gegluurd of we er nog zijn.

Deze foto’s hebben we al, maar nu met ander weer

We lopen langs wat ik noem de pets cemetery, dat het Paardenkerkhof heet. Er liggen ook honden, dus vind ik mijn naam beter. We hebben al een foto en ik heb ook al een heel verhaal geschreven over het paard dat Pluto heette naar de planeet en niet naar Pluto van Disney. Maar toch kan Adriaan het niet laten om weer een fotootje te maken.

We komen uit bij de achteruitgang van de tuin van Paleis het Loo. Het wordt tijd dat de verbouwing klaar is en we het museum en de prachtige tuin weer kunnen bezoeken. We lopen verder en zien de Gedenkzuil staan, de vorige keer had deze een boerka aan dus moeten we er even een fotootje van maken.

Een rondje om de vijvers

We lopen door naar het Botenhuis. Zo leuk dit landgoed, bos, mooie gebouwen, heerlijke wandelpaden en ook nog dieren. Daarna doen we een rondje om de hoge- en de lage veldvijver. We passeren de Badtent, waar ik weer op de steiger moet poseren.

We komen langs de leeuwenbrug, ik ben vooral gecharmeerd van de bomen met rode bladeren. Prachtig is het en verder weer met ons rondje om de vijver.

Aan de andere kant van de vijver in het zonnetje en uit de wind vinden we een bankje om te lunchen. Met uitzicht op het thee paviljoen. Er dobberen veel ganzen op de vijver, maar ook een paar mooie mandarijneenden. Ik noem alle kleurige eenden zo, maar dit zijn ze echt.

Langs de kant bloeien paarse bloemetjes volgens Adriaan paarse hondsdrol. Hij bedoelt paarse hondsdraf, want je mag hier helemaal niet met een hond lopen. Alhoewel wij er wel één zagen.

Willem ik wil op de euro

Op de heenweg naar Apeldoorn hoorden we op de radio, dat Maxima binnenkort jarig is en een postzegel krijgt. Op het bankje verzinnen wij onze eigen draai aan het verhaal.

“Willem ik wil op de euro” zegt Maxima. “Nee maxima dat kan niet” aldus Willem. Waarop Maxima zegt: “Nou dan wil ik een postzegel en dan niet zo één met een sticker, maar één waar je aan moet likken.”

Rare humor hebben wij en het ergste is ik schrijf het nog op ook.

Invalide pad

Er is geen touw aan vast te knopen aan de route die wij doen. Dan volgen we witte-, gele– rode- en blauwe paden om vervolgens hele stukken over een rolstoelpad te lopen. Ik zeg tegen Adriaan: “Dat mag niet hè. Als je benen hebt mag je hier niet lopen, want je mag ook geen gebruik maken van een invalidentoilet.” Gelukkig is dat onzin en hebben we Adriaans horloge, die verteld waar we moeten lopen.

We komen voor de tweede keer langs het botenhuis en in plaats van dat we doorlopen, want dat hebben we al gezien, maken we weer nieuwe foto’s. Dit is nog een betere plek als het vorige punt. Sorry deze zijn te mooi en komen op Instagram.

Wat doen die kraaien raar

We zien veel boomklevers en ook één die in een gaatje in een boom verdwijnt. Zo leuk, maar het leukste moet nog komen. Adriaan en ik staan even stil om te kijken welke kant we op moeten. Ik hoor geluiden en ik zie twee zwarte vogels tegen een boom aan gekleefd zitten. Het zijn twee zwart spechten. Nog maar één keer gezien in ons hele leven en nu zien we er twee. Ze doen een soort liefdes dans om de boom heen en als we iets te dichtbij komen vliegen ze naar een volgende boom. Wat een mooi gezicht en gelukkig is Adriaan nu snel genoeg om een foto te maken. Er komen nog twee wandelaars aan, die met ons meegenieten van het schouwspel. Ik hoef niet verder te wandelen en nog meer te zien. Ik ben tevreden.

Wat voor vissen zwemmen er in een forellenvijver?

Maar ja, we moeten toch terug naar de auto, dus maken we de wandeling af. We komen uit bij de Forellenvijver, waar Adriaan zijn lange sluitertijd trucje weer uitvoert. Dit keer gaat het wel wat sneller en ik vermaak me met de macrolens en de rododendrons.

We zien vissen zwemmen en Adriaans is zeer verbaasd dat het forellen zijn. Ja duh het is toch een forellenvijver.

Aan alles komt een eind

We lopen verder door naar de uitgang, we komen nog langs Willemstempel. Waar we nog wat foto’s maken, nog een klein stukje en we zijn terug bij de parkeerplaats. Waar we natuurlijk nog even gebruik maken van dat fantastische toilet.

Als we in de auto zitten vliegt een buizerd laag over de weg en hij landt aan de overkant heel mooi in een boom. Zo dichtbij, dat hebben we nooit tijdens het wandelen. Er blijft altijd wat te wensen over.

Aan alles komt een eind ook aan deze fantastische dag met vele hoogtepunten, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Meer over ons en informatie over de wandeling

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook, Threads, of Pinterest?

Start:  parkeerplaats Bosloo Navigatie: Pijnboomlaan kruising met Amersfoortseweg, Apeldoorn

Provincie: Gelderland

Afstand: 10 kilometer

Bewegwijzering: Er zijn diverse routes uitgezet, maar wij liepen een zelf verzonnen route.

Link naar onze wandeling op komoot.

Entree: € 2,- per persoon

Link naar de wandelkaart met alle routes. Informatie over openingstijden park bij Het Oude Loo vind je hier.

Wandeling in de buurt

Wandelroutes in de buurt zijn: De Tongerens bergroute, Herten spotten in het Deelerwoud en Welkom op Landgoed Staverden