Een lang weekend wandelen in Epe is een blog over een super weekend in natuurhuisje: “Het Hutje op de Veluwe”. We deden prachtige wandelingen, door het buitengebied van Epe en over landgoed Tongeren.

Al sinds december 2020 wil ik een keer een weekend naar het Hutje op de Veluwe, dat ik ontdekt heb via Instagram. De eigenaresse deelt zoveel mooie en leuke filmpjes van het huisje, de tuin en de omgeving, dat je echt zin hebt om daar heen te gaan.

Het huisje zat echter steeds vol en ik ben nogal van het last minute boeken, maar soms moet je afwijken van je vaste patronen en gewoon een half jaar van te voren een huisje bespreken. We hebben er geen spijt van gehad.

Eerst hebben we een half jaar genoten van de voorpret en op 4 april was het eindelijk zover. We mochten iets vroeger inchecken en daarom waren we al vanaf 13.00 uur in het prachtige huisje. Na de hartelijk ontvangst van Jolanda konden we plaatsnemen op de veranda, om vanaf daar te genieten van de vogels en de eekhoorn(s).

Wild spotten

Compromis over het eten

We pakken onze spullen uit, maken het bed op en bedenken wat we dit weekend willen eten. Adriaan kookt altijd en die heeft daar niet zoveel zin in, ondanks de mooie grote keuken en de houtgestookte buitenkachel waar je heerlijke pizza’s op kunt bereiden. Ik heb helemaal geen zin om uit eten te gaan, want dan mis je de zonsondergang.

We besluiten om een patatje te halen en boodschappen te doen voor zaterdag en dan zondag uiteten te gaan. Compromis van Westphilwandelt.

Een Avondwandeling

We eten lekker vroeg, zodat we op tijd zijn om een avondwandeling te kunnen doen. We vertrekken vanuit het huisje en wandelen eerst een stukje langs de weg richting het Wisselse veen. Er zijn erg veel bungalowparken in de buurt, maar nergens hebben ze zo’n mooie grote tuin en zo’n leuk huisje als wij dit weekend hebben. Al snel wandelen we langs landelijke wegen en speuren we overal langs de bosranden, of we ook wild zien.

In het begin zien we helemaal niks, behalve een ooievaar en ganzen. Adriaan grapt: “Toch wild gezien”. Als we verder lopen horen we een groene specht, die ons uitlacht. Adriaan ziet hem, maar als ik door de verrekijker kijk zie ik gewoon een lijster zitten. Ik kan niet goed wijzen, maar Adriaan ook niet.

Op de terugweg zien we eindelijk een ree. In principe staat de ree op hetzelfde veld als de ooievaar, maar op de heenweg hebben we hem niet gezien. Hij staat wel erg ver weg, want zelfs met de telelens heeft Adriaan moeite om hem vast te leggen. Als we verder wandelen zien we nog twee reeën. Wat een geluk!

Daarna wandelen we weer richting het huisje. We zien een boerderij met een verzameling klompen en een mint groen huis met een roze boom ervoor. Het valt ons op dat er heel veel huizen verbouwd worden. Hebben ze allemaal een opknappertje gekocht om hier te gaan wonen?

Door het bos, over het landgoed Tongeren en langs prachtige huizen

Zaterdag wandeldag

Adriaan heeft zelf een route getekend van 8 kilometer langs hoogtepunten in de buurt. Zoals elke wandeldag staan we heel vroeg op. Eigenlijk waren we van plan om ons aan te kleden en zonder ontbijt op weg te gaan, maar ik zie het toch niet zitten. Normale mensen wandelen 8 kilometer in 1½ uur, maar wij doen daar minstens 3 uur over. Dat kan ik niet zonder ontbijt. Morgen doen we een kortere route voor het ontbijt spreken we af.

Het is vandaag een stuk kouder dan gisteren, maar het beloofd weer een mooie dag te worden. Als ik naar buiten kijk, zie ik Hans de eekhoorn over de veranda trippelen. Wij noemen Hans: Ans, want Hans is een vrouwtje. We spreken de naam uit op z’n Gronings. Zoals mijn vader de naam Hans uitsprak. Hij slikte daarbij de “H” in. Mijn vader is er sinds 2018 al niet meer, maar wij lachen er nog steeds om wat hij van de namen Hans en Ans maakte.

Na het ontbijt doen we onze schoenen aan en wandelen weer langs de Koeweg. Adriaan heeft de route aangepast, zodat je kunt beginnen bij het parkeerterrein, maar wij beginnen natuurlijk vanuit het huisje. Ook langs de weg is genoeg te zien. We zien een buizerd vliegen, die vervolgens in een boom landt en ruzie maakt met een Vlaamse Gaai.

Deze wandeling gaat niet langs het vlonderpad

We wandelen langs bomenranden en veldjes en doen heel zachtjes, omdat we wild willen zien. Epe maakt reclame met 100 % wildgarantie, dus dat moet lukken vandaag. Hoe stilletjes we ook doen en hoe vroeg we ook zijn. We zien helemaal niets, behalve een paar paarden bij een boerderij.

Het is heerlijk rustig. Iedereen slaapt nog en het enige wat we horen is het kloppen van een specht verderop in een boom We wandelen een pad in waarvan Adriaan denkt dat daar het vlonderpad is, maar er is nergens een vlonderpad te bekennen.

Ik heb al snel door dat de boerderij, die we rechts zien Anna’s Hoeve is en tegenover de boerderij is het vlonderpad. Ik wil erheen lopen, maar Adriaan wil de route vervolgen en natuurlijk krijg ik mijn zin.

We maken heel veel foto’s en wandelen weer terug naar de route. Als je ook over het vlonderpad wil wandelen, kun je beter de andere route kiezen, die we op maandag gedaan hebben. Bij deze hebben we het stukje vlonderpad in de GPX eraf gehaald.

Eén zwaluw maakt nog geen zomer

Bij het vlonderpad zie ik een zwaluw vliegen. Mijn eerste van dit jaar. Ik heb er denk ik nog nooit eentje gezien op 5 april, maar misschien zeg ik dat wel elk jaar.

We wandelen langs mooie rechte paden en komen langs weilanden waar jammer genoeg niks te zien is. We komen uit bij een pad waar allemaal rododendrons staan. Natuurlijk bloeien ze nog niet, alhoewel ik gisteren een bloeiende rododendron heb gezien.

Als we ongeveer 4,5 km gelopen hebben komen we langs een boom met een bankje met uitzicht op een weiland. Ook hier is niet veel te zien behalve een paar spreeuwen en alweer een zwaluw. Als je twee zwaluwen hebt gezien is het dan wel zomer? Ik heb geen idee. Adriaan trekt in ieder geval zijn jas uit en ik mijn trui, want wij hebben het alweer warm.

Prachtige huizen op landgoed Tongeren

We wandelen weer verder en komen langs prachtige huizen met luiken in de Tongerense kleuren. Als eerste wandelden we langs het Boschhuis waar een prachtige magnolia in bloei staat. Inmiddels zal deze wel niet meer bloeien, maar neem van mij aan dat het een prachtig gezicht is.

We wandelen langs nog meer mooie huizen en natuurlijk moet alles op de foto. Als we bij de Chevallierlaan uitkomen wandelen we een stukje langs de weg om vervolgens weer het bos in te gaan.

Daar zien we een winterkoninkje in een boom zitten, die zingt alsof zijn leven ervan afhangt. Adriaan probeert het te filmen, maar hij heeft steeds een vrouwenstem op de film, die aan één stuk door roept: “Ach wat schattig, wat een lieverd, kijk nou wat lief.” Pas als Adriaan zegt dat ik mijn mond moet houden lukt het hem om een filmpje te maken van het schattige vogeltje.

Als we verder wandelen komen de uit bij de Korrenberg een prachtig landhuis, dat al heel lang bewoond wordt door dezelfde familie. Wij zien jonge mensen bij het huis en zijn een tikkeltje jaloers dat wij geen erfgenaam zijn van iemand met zo’n huis. Niet alleen het huis is prachtig, de ligging is ook geweldig.

Rustgebied voor dieren

We lopen langs een pad waarbij bijna alle paden aan de rechter en linkerkant voorzien zijn van borden met verboden toegang erop. We wandelen een heel stuk rechtdoor en bij elk zijpad staan we even stil om te turen of we iets zien. Het is ons één keer overkomen dat we in de verte een kudde herten zagen staan en sindsdien blijven we het doen.

Nog mooier zou zijn als er een kudde herten ons pad oversteekt, of van die zwijnen met frislingen in pyjama pakjes. We hebben geen geluk, want we zien helemaal niks. Als Adriaan een paadje aan het fotograferen is zie ik een mooie zwarte specht, maar hij vliegt na drie keer van achter een boom naar mij te hebben gegluurd, dieper het bos in.

Sommige stukken in het bos zijn afgeschermd met hekken, daar mogen wij maar ook de herten en de reeën niet komen. Ze revitaliseren het bos door meer loofbomen te planten en zo’n hert lust natuurlijk graag zo’n jong boompje.

Toch nog wild

We komen uit bij het van Manenspad, waar we even een klein stukje groene route oppakken. Bij een boerderij zie ik wat landen. Het blijkt een buizerd te zijn. Verderop is een poeltje en daar baddert een winterkoninkje. Wat een mooie omgeving is dit en ondanks dat het wild zich verstopt heeft hebben we toch genoten.

Wij wandelen langs de weg terug naar de bungalow en daar staan in een veldje een paar reeën te grazen. Heel ver weg, maar we hebben ze toch gezien. Het is echt waar de 100% wildgarantie, maar niet altijd op plekken waar je het verwacht.

Wildkijkscherm Enkhout

We eten lekker vroeg en houden daarom nog tijd over voor een avond activiteit. We rijden naar Vaassen om een kijkje te gaan nemen bij een wildkijkscherm. Het is even zoeken naar de parkeerplaats, maar met behulp van Google Maps is de plek zo gevonden. Vanaf de parkeerplaats is het 10 minuten lopen naar het scherm.

Als we er aankomen staan er drie vrouwen, die gehoord hebben dat er zwijnen op de weide stonden en dat deze op de vlucht sloegen toen er mensen aankwamen. Er mogen geen mensen komen in het gebied waar je op uit kijkt en wij vragen ons af hoe die mensen daar dan gekomen zijn?. We blijven een tijdje staan kijken, maar zien helemaal niets. Ook geen mensen gelukkig. De vorige keer dat we bij zo’n scherm stonden bij Laag Soeren was Carola mee met een warmtekijker. Dan kan je wild opsporen, dat bijvoorbeeld tussen het hoge gras staat. We hadden er toch eentje moeten kopen.

We wachten totdat we een ons wegen en dan zie ik opeens wat bewegen. Het is een ree. Ik grap tegen Adriaan dat we laatst een ree bijna konden aanraken in Heemstede en dat we hier blij zijn met een ree van een grote afstand.

Een hele vroege wandeling

Op zondag staan we weer heel vroeg op. Uitslapen kan altijd nog als we te oud zijn om te wandelen. We kleden ons aan en rijden met de auto naar het parkeerterrein bij het Van Manenspad. Onderweg turen we de veldjes af, maar dit keer zijn we te vroeg voor reeën. Als we uit onze auto stappen zien we op het veld tegenover het parkeerterrein twee hazen. Klein wild noemen ze dat in Epe en ze voldoen vandaag alweer aan hun 100% wild garantie.

De hazen zijn ver weg, maar het is wel hartstikke leuk om ze te zien. We doen een klein stukje van de wandeling van gisteren en komen langs het poeltje waar we een winterkoninkje zagen. We nemen weer even een kijkje en ik voel dat ik bekeken word. Zit er gewoon een konijn ons aan te kijken. Zo schattig, maar natuurlijk blijft hij niet lang genoeg zitten voor een foto.

We wandelen langs het stiltegebied en zien weer helemaal niks, maar het is wel hartstikke fijn om zo vroeg in het bos te zijn. Ook komen we weer langs het prachtige landhuis de Korrenberg. In het ochtendlicht is het landhuis nog mooier. Dus maakt Adriaan alle foto’s nog een keer.

Al snel zijn we terug bij de parkeerplaats en zien we de hazen nog een keer, maar nu zitten ze wat dichterbij. Als we terug naar het huisje rijden zien we op dezelfde plek als gisteren de drie reeën weer staan.

Hangen bij het huisje

De rest van de dag doen we niet veel. We hangen bij het huisje en ik probeer wat te lezen, maar er is zoveel te zien dat ik steeds mijn e-reader weg leg. We doen ook nog even een circuitje in de tuin. Ik probeer een step uit en de schommel en we springen één voor één op de trampoline. Het enige dat we niet uitgeprobeerd hebben is de tafeltennistafel, omdat we bang zijn dat het balletje wegwaait.

We genieten van de vogeltjes, die wol plukken van een schapenvachtje en daarna verdwijnen in één van de vele nestkastjes en zien Hans en ook nog een andere eekhoorn rennen door de bomen. Zo jammer dat we morgen alweer naar huis moeten.

’s Avonds gaan we zoals afgesproken uit eten en daardoor is er geen tijd voor een avondprogramma bij nog een ander wildkijkscherm, maar gelukkig kunnen we er morgen nog op uit. We vinden het diner niet om over naar huis te schrijven en dat doen we dan ook maar niet.

Vlonderpad, door het bos, over het landgoed Tongeren en de heide

Op maandag wandelen in plaats van werken

Op maandag pakken we in, maar we gaan nog niet naar huis. Het is wederom een prachtige koude dag. Ik heb mijn winterjas niet meegenomen, maar met meerdere laagjes blijf ik ook warm.

We rijden naar het parkeerterrein en het genieten kan beginnen. Ook dit keer blijven we in de buurt. Om de haverklap zeg ik tegen Adriaan: “Dit is toch veel fijner dan op maandag werken?” Het is heerlijk rustig en we komen bijna niemand tegen, We zien spechten, die achterelkaar aanzitten en een spreeuw, die eerst gras plukt en daarna in een holletje in een boom verdwijnt.

Deze wandeling gaat wel over het vlonderpad

We lopen door statige lanen en een stukje over de Molenweg op weg naar het vlonderpad, maar of we ooit daar aankomen weet ik niet. We treuzelen heel lang over het stuk vanaf Anna’s Hoeve naar het pad. Er zitten zoveel vogeltjes in de bomen en Adriaan probeert ze allemaal op de foto te zetten. Natuurlijk ben ik weer ongeduldig, maar soms moet ik hem even laten gaan.

Er zijn veel bomen omgezaagd en het pad is helemaal schoon zonder bladerden. In december 2020 zag het er heel anders uit. Bij het huisje worden stukken van een omgezaagde boom gebruikt als bijzettafel, of als voederplek voor vogels en dat willen wij natuurlijk ook thuis. Gelukkig vinden we geen stuk boom dat mooi en klein genoeg is voor in de tas, want anders had ik daar de hele wandeling mee moeten sjouwen. Het mag natuurlijk ook niet iets meenemen uit het bos, maar het was wel verleidelijk.

Een haas op het vlonderpad

Als we bijna bij het vlonderpad zijn, zien we iets lopen op het pad. Ik denk eerst dat het een hondje is, maar er is geen baasje te bekennen. Door mijn verrekijker zie ik dat het een haas is en het lijkt wel alsof hij aan het spelen is op het vlonderpad. Wat een geluksmoment! Het lukt Adriaan om een foto te maken ook al is de haas er weer snel vandoor. Hij had zeker haast grappen we.

We wandelen over het pad en maken nog een paar foto’s, want zaterdag zijn we niet helemaal naar de overkant gelopen. Daarna komen we langs een poeltje en wandelen we het bos weer in. We vervolgen onze weg over smalle paadjes en komen uit bij een mooi uitzichtpunt over het Wisselse Veen. Volgens het Roots-magazine zijn hier veel reeën te zien, maar vandaag zijn ze niet thuis. Wel zien we het vlonderpad uit de verte en die foto hadden we nog niet.

Daarna vervolgen we onze weg door het glooiende bos en net als we willen pauzeren om iets te drinken vinden we bovenaan een heuvel een bankje.

We gaan verder want anders komen we nooit thuis

Als we het bos verlaten komen we uit bij de heide. Ik heb net tegen Adriaan gezegd dat er weinig bankjes zijn en natuurlijk komen we er dan een paar tegen. We gaan zo vaak mogelijk even zitten om te kijken. We zien tapuiten vliegen, leeuweriken en nog veel meer vogels. Sommige bomen zitten vol vogeltjes en Adriaan maar foto’s maken en ik verrekijken.

Wat is het toch genieten om buiten te zijn en niet te werken. Had ik dat al gezegd dat het fijn is om niet te werken?

We zeggen constant tegen elkaar: “We gaan verder want anders komen we nooit thuis.” Om vervolgens weer stil te staan om te verrekijken naar de vogels. Wat een rust we moeten echt vaker op maandag gaan wandelen. De enige die onze rust verstoord is juffrouw Komoot, maar als we niet naar haar luisteren, komen we inderdaad nooit meer thuis.

Wat een groot heidegebied

Ik had niet gedacht dat het Heide hier zo groot zou zijn. We wandelen langs kleine vennetjes en verwonderen ons hoe mooi Landgoed Tongeren is. Toch ook hier een keer terugkomen in de zomer als de heide bloeit, of zal het hier dan ook hartstikke druk zijn? Ik kan er me nu niks bij voorstellen. We wandelen een heuvel al en komen een paar rode paaltjes tegen. Die korte route is ook vast een aanrader als je haast hebt, Ik doe echter liever routes via GPX, want dat scheelt heel veel mensen.

We kunnen vandaag onze naam wel veranderen in westphilvogelt. We komen een boom tegen, die vol vogeltjes zit, maar we weten niet wat het wat het zijn. Door de zon kleuren ze allemaal rood, maar dat zijn ze natuurlijk niet.

Mensen tellen

We komen nog steeds niet veel mensen tegen. Tot nu toe een poepende vrouw en twee hard schreeuwende oudere mensen en drie fietsers. De vrouw kwam uit de bosjes, waar ze volgens Adriaan zat te poepen.

We komen uit bij een weg waar we niet in mogen, maar verderop is een uitkijkpunt en daar mogen we wel verder lopen. Na een tijdje komen we uit bij Landgoed Welna. Hier wandelen we over een pad waar heel veel bomen zijn gekapt en er nieuwe bomen zijn geplant. We denken ze een beukenlaan hebben aangelegd, maar dat gaat nog heel lang duren voordat daar een mooie rij volwassen bomen staan.

De Tepelberg

Op het kaartje hebben we gezien dat we over de tepelberg wandelen en iedere keer als we bovenaan een heuvel staan vragen we ons af, of we bovenop een tepel staan. Soms zijn we net twee kleine kinderen.

We mogen nu van het grote pad af om van die kleine smalle heidepaadjes te volgen. Dat vind ik toch altijd het allermooiste. Bovenaan een heuvel treffen we een bankje om iets te drinken en te eten en weer een laagje kleding uit te doen. Ik stuur een foto van onze wandelschoenen met de heide op de achtergrond naar mijn collega, waarop ik een whatapp terugkrijg van een paar gympen met kantoorvloerbedekking. Voor de zoveelste keer denk ik wat is het toch fijn om op maandag te wandelen.

In de verte zien we water glinsteren, het is echt prachtig hier. Ook zien we onze eerste heideblauwtjes vliegen, maar ze hebben geen zin om te poseren. We zien ook rode bosbessen. Ik hou zo van heide en van lente.

Juffrouw Komoot zegt: “Houd dit pad 500 meter aan. En ik zeg: “Vijfhonderd meter stoven”, want het is erg warm op de heide.

Terug naar het parkeerterrein

Het laatste stuk wandelen we een beetje door. We hebben genoeg foto’s en ooit moeten we naar huis. Aan het einde van de wandeling vlakbij de parkeerplaats komen we pas weer mensen tegen. Moe maar gelukkig stappen we weer in de auto. Dit moeten we vaker doen.

Zo uitgekeken naar dit weekend en nu alweer voorbij, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

We hebben geen huisdieren, maar wel twee katten in huis

Ik krijg een mailtje van Vattenfall, dat ik punten gespaard heb en dat als ik ze niet opmaak, dat ze dan vervallen. Dus bestel ik een cadeaudoos van de Rituals. Altijd fijn! Als het pakketje wordt bezorgd ben ik het meest blij met de doos waar de producten in zitten. Ik zeg tegen Adriaan: “Kijk wat een mooie doos.” Waarop Adriaan zegt: “Je bent net een kat, die zijn ook altijd zo blij met een doos.”

Als Ilse thuiskomt laat ik haar de doos zien. Ze kijkt er met een hebberige blik naar. Adriaan rolt met zijn ogen en mompelt: “Ik woon gewoon samen met twee katten.”

Ook naar Hutje op de Veluwe?

Hutje op de Veluwe boekten wij via natuurhuisje Je kunt het huisje ook volgen op Instagram.

Wildkijkscherm Enkhout: Vanaf de Parkeerplaats Wildobservatiepunt Enkhout loop je in 10 minuten naar het scherm. 8171 RJ Vaassen

Meer over ons en informatie over de wandelingen

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook, Threads, of Pinterest?

Wij deden vier prachtige wandelingen vanaf het Hutje op de Veluwe. Hieronder deel ik twee van de routes.

Start: Parkeerplaats Van Manenspad

Adres: (hoek Le Chevalierlaan / Molenweg)

Provincie: Gelderland

Bewegwijzering: deels

Route 1: Door het bos, over het landgoed Tongeren en langs prachtige huizen:

Afstand: 7,08 kilometer

Link naar het GPX-bestand

Route 2: Vlonderpad, door het bos, over het landgoed Tongeren en de heide

Afstand: 8,62 kilometer

Link naar het GPX-bestand, of Komoot

Deze route van 14 kilometer van het Roots-magazine komt langs bijna alle plekken, die wij bezocht hebben.

Liever een paaltjesroute vanaf de bovenstaande parkeerplaats starten twee routes:

Groen: Tongerensebergroute van 6 kilometer. Meer lezen over deze route.

Rood: Heideroute van 4 kilometer.

Meer routes op de Noord-Veluwe

Klik op de onderstaande foto voor meer wandelingen op de Noord-Veluwe.

En voor meer wandelingen in de buurt van Apeldoorn kun je op de onderstaande foto klikken.