Dwalen door de Amsterdamse Waterleidingduinen is een blog over één van onze struintochten door de Amsterdamse waterleidingduinen. Dit keer hadden we mazzel en zagen we een vos, maar natuurlijk ook heel veel damherten.
Adriaan Westra Duinen
Maandag 30 december deden we de laatste wandeling van 2019 in de Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD). We waren er al een tijdje niet geweest en dat terwijl ik het gebied altijd de Adriaan Westra Duinen noem. De AWD was een paar maanden niet meer onze favoriet vanwege de werkzaamheden aan de toevoersloot, die nu gelukkig afgerond zijn.
Wij volgen geen route, omdat Adriaan de weg weet. Op de website van de Amsterdamse Waterleidingduinen kun je soortgelijke routes downloaden. Je hoeft in de AWD niet op het pad te blijven. Het loopt wat zwaarder, maar je ziet veel meer dieren.
We vertrekken vroeg van huis voor de zonsopkomst, maar niet vroeg genoeg. Dat is natuurlijk mijn schuld. Als we nog maar net van huis zijn kleurt de lucht al heel mooi paars/rood. Wat balen we dat we nog in de auto zitten. Bij het parkeerterrein aangekomen maakt Adriaan nog snel een paar foto’s van de prachtige lucht. Volgende keer toch nog vroeger opstaan en iets minder treuzelen.
Waar zijn de hertjes nou?
We lopen als eerste over het vlonderpad naar het bezoekerscentrum de “Oranjekom”. Het is een leuk bezoekerscentrum en je kunt er naar het toilet, maar het is nog te vroeg en het is sowieso op maandag niet open.
We zijn al 10 minuten onderweg en we hebben nog geen hertje gezien. Ik word al een beetje zenuwachtig, hebben ze er nu echt te veel afgeschoten? Of heeft mijn collega ze allemaal opgegeten? Ze meldde laatst enthousiast op instagram, dat ze zo’n heerlijk Amsterdams damhert gegeten had.
We lopen rechtsom om het water heen en gaan over het bruggetje linksaf. We lopen door het mulle zand en volgen het water. Na een stukje lopen, zien we de eerste hertjes. Ze zijn er gelukkig nog. We lopen langs de vogelkijkhut en gaan even naar binnen. Kijken of er wat te zien is en we maken natuurlijk foto’s.
We lopen langs de jachthut “schuil en rust” en ook daar maken we wat foto’s. Het hutje ziet er nieuw uit, maar volgens het bordje wat er bij staat is het bouwjaar 1900. Volgens mij hebben ze er gewoon een nieuwe hut neergezet.
We lopen weer terug naar het water en we zien twee zwanen waggelen van de ene sloot naar de andere. Wat zijn het toch een mooie vogels. We vervolgen ons pad langs het water, maar niet voordat we een foto hebben gemaakt van de zwanen. Af en toe is er geen pad meer en vinden we onze weg tussen de bomen door.
Nieuw fototoestel
Mijn fototoestel is al een tijdje stuk en daarom leen ik die van m’n dochter. Na lang wikken en wegen tussen een Olympus en een Nikon, heb ik een Nikon gekocht. Ik zeg nog zo tegen de verkoper, dat ik bang ben dat Adriaan mijn toestel inpikt en dat ik een soort fototoesteldrager voor hem wordt. Na een stukje gelopen te hebben stelt Adriaan voor om de telelens op mijn toestel te zetten en omdat ik dat zwaar vindt ruilen we van toestel. Meneer is in zijn element eindelijk verlost van die eeuwige groothoeklens.
In het water zwemmen dodaars, kuifeenden en meerkoeten en alles wordt van dichtbij op de foto gezet. Ik probeer ook wat foto’s te maken van het landschap, maar snap niks van bracketing en 3 keer drukken om een HDR te maken. Laat maar, ik draag het fototoestel wel.
Is het een meeuw?
Verderop zit een wat grotere witte vogel in een boom. Adriaan begint meteen te schieten, wat een drukte om een meeuw denk ik, maar als ik de verrekijker erbij pak zie ik dat het een leuke vogel is met een boevenmasker. Er floept uit mijn mond “Is het een klapekster?” Hoe weet ik dit soort dingen? Waar je mee omgaat word je mee besmet.
De schuilhut, verzamelplaats van fotografen
Hoe verder we van de ingang zijn. Hoe meer herten we zien, altijd een mooi gezicht en natuurlijk maken we foto’s, want we hadden nog geen foto’s van herten. Fotoboeken vol, maar deze zijn voor het blog en voor westphilwandelt op instagram. We lopen naar de schuilhut, waar vaak vossen zitten.
Vlakbij de hut zien we mensen die een karretje achter zich aan trekken en een aantal stokken dragen. Op één of andere manier doen ze me denken aan schoonmakers. Het zijn fotografen, sommige mensen nemen wel heel veel spullen mee als ze op pad gaan. Als Adriaan maar niet denkt dat ik er ooit zo bij ga lopen.
Het is erg druk bij de schuilhut, wij eten even wat en kijken om ons heen. Dan ziet Adriaan een bekende die hij kent van de Nikonclub. De bekende stelt zich voor aan mij en wijst naar het fototoestel op mijn schoot: “Is dat hem nou?”. Nee, dat is niet mijn nieuwe fototoestel, die heeft Adriaan ingepikt, maar straks op de terugweg ruilen we weer.
We willen eigenlijk terug lopen, maar zien dat er verderop een paar mensen staan te fotograferen. Toch maar even kijken waar ze plaatjes van maken. Het blijkt een mannetjes hert te zijn. Ook wij maken foto’s anders is de omweg voor niets geweest.
Zie ik daar een vos?
We beginnen aan de terugweg. We lopen weer langs de schuilhut, waar het nog drukker is geworden. Er verteld een man aan een andere man die met consumptie praat, dat er erg vaak een ijsvogel gespot wordt op deze plek. Dat hij iedere keer een tak in het water plaatst, maar dat deze steeds wordt weggehaald. Logisch, dit is niet alleen een natuurgebied, maar vooral een waterwingebied. Geen takken in het water dus.
We lopen een stukje over de weg terug en gaan rechtsaf bij de eerste afslag. Na de afslag lopen we over een hertenpaadje evenwijdig aan de weg. We lopen door de struiken heen. Ik blijf de hertjes tellen, die we tegenkomen, maar ergens bij 50 ben ik de tel kwijt geraakt. Als we weer bij water komen, maken we wat foto’s en daar zit hij, een vosje. Hij zit lekker te genieten van het zonnetje en we waren bijna voorbij gelopen zonder hem te zien. Zo stil zit hij. Natuurlijk willen we een foto, maar hij heeft geen zin om te poseren. Hij loopt weg en wij lopen op een afstandje met hem mee. We maken nog een paar foto’s en daardoor hebben andere fotografen door, dat er op deze plek iets te fotograferen valt. Het wordt ons te druk en we vervolgen onze weg.
De terugweg
We moeten nu echt in de goede richting terug naar de “Oranje kom” lopen, want de wandeling duurt alweer aardig lang. We lopen langs het gebied wat vorig jaar nog water was en waar nu een buis onder de grond loopt. Vroeger was het mooier, we vinden er niks meer aan. Gelukkig is er een gedeelte van de betonsloot intact gebleven. Hier maken we foto’s van elkaar, omdat het water hier zo mooi spiegelt. Er is een klein watervalletje gecreëerd op de plek waar het water de buis in stroomt. Toch hadden wij liever al het water bovengronds.
We komen verder op de terugweg niet veel meer tegen, behalve hertjes dan. Ze zitten allemaal op zonnig plekken met tegenlicht. We gaan dichtbij de “Oranje kom” nog even op een bankje zitten voor de signatuurfoto en Adriaan maakt nog even wat landschapsfoto’s.
Vlonderpad bij de Oranjekom
We lopen terug over het vlonderpad, vanochtend was het te donker om daar foto’s te maken, maar nu is het druk. Toch lukt het nog een paar fotootjes te schieten zonder mensen en natuurlijk een paar met Adriaans muze alias fototoesteldrager er op.
Na vier uur en tien minuten zijn we eindelijk terug bij de auto. Het was weer een mooie dag en gelukkig hebben we de foto’s nog.
Meer over ons en informatie over de wandeling
Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?
Start: Ingang Oase, Eerste Leijweg 2, Vogelenzang
Provincie: Noord-Holland
Afstand: 10 km
Bewegwijzering: geen
Entree: € 1,50 per persoon en parkeren kost € 2,50
Nog meer wandelingen in de buurt van de Amsterdamse Waterleidingduinen
Hieronder vind je ook gemarkeerde routes, of routes met GPX en komoot.
