Provincie: Rheinland-Pfalz (Duitsland)
Bewegwijzering: Paarse Traumschleifen bordjes
Droomlus Börfinker Ochsentour in het Nationaal Park
Start: Forellenhof Trauntal, In den Quellwiesen, 54422 Börfink
Afstand: 9,6 kilometer
Link naar ons GPX-bestand en komoot.
Link: https://www.saar-hunsrueck-steig.de/nl/traumschleifen/14583162#dmdtab=oax-tab4
Beetje uit de richting
In 2017 wandelden we al een aantal droomlussen rond de Saar-Hunsrück-Steig en omdat deze zo goed zijn bevallen doen we er nog een paar vanuit Landal Mont Royal in Kröv. Dat het starpunt van de Ochsentour 50 minuten rijden is mag de pret niet drukken. Heerlijk zo’n ritje met de airco aan, want het is erg warm vandaag.
Op een informatiebord bij de forellenvijver staan prachtige vogels, die daar schijnen voor te komen. Natuurlijk zijn ze er vandaag niet. Ik heb nog nooit meegemaakt dat we de dieren, die op informatieborden staan tegenkomen.
Volg de paarse bordjes
We starten de wandeling met een heel klein stukje langs de weg. Al snel zien we twee Traumschleifen bordje een roze voor de Trauntal-Höhenweg (13,9 km), maar wij volgen de paarse van de Börfinker Ochsentour.
Het pad stijgt gelijk, terwijl we de wandeling van de vorige dag nog in onze benen voelen. Al snel komen we bij de eerste rustplaats. Deze is beneden aan het pad bij een watertje. Ook al beginnen we net toch lopen we er even heen. Het is een muggenrijke, maar prachtig plek. We roepen tegen de muggen: “We hebben deet”, maar daar trekken ze zich niks van aan.
Eerst een omweg maken en daarna wat overslaan
Als we verder lopen komen we bij een veldje met bloemen, waar een pad doorheen loopt. Verderop zien we een stapel stenen met een picknickbank ernaast. Het is het Nationaalpark-Gedenkteken dat het geografische midden van het Nationaalpark Hunsrück-Hochwald markeert. Het is de bedoeling dat je erheen loopt en dan weer terug keert naar het pad. Wij hebben net gezeten en het ziet er niet zo heel bijzonder uit. Dus slaan we het over.
Wij lopen fijn door het veld vol met bloemetjes over een paadje dat is uitgesleten is door de wandelaars.
We komen een man tegen met een blauwe korte broek en een geel shirt aan. Ik zeg: “Kijk een Minion” en Adriaan zegt heel hard “Banana”. Ik schaam me dood met die man. Gelukkig heeft de minion oortjes in en Adriaan niet gehoord, of hij heeft de film(s) niet gezien.
Geen herten
We lopen langs stroompjes en over bruggetjes. De bossen zijn prachtig en het pad blijft maar stijgen en dalen. We komen uit bij een paar stenen en een kruis. Eerst denken we dat er iemand begraven ligt in het bos, maar het is een markering voor de “Gure Bure” een geneeskrachtige bron.
Ik heb deze wandeling uitgezocht omdat je er edelherten kunt spotten. Als we een bord zien met “HirschTränke” er op denken we even dat we naar een drinkplaats voor herten lopen, maar dat is niet het geval. Als we verder lopen zien we de zoveelste picknickplek waar je gekoelde dranken kunt kopen. Het bier en de frisdrank wordt gekoeld door de “rivier” en je kunt betalen door geld in een spaarpot/kluisje te stoppen
Ochsenbruch
We maken foto’s en lopen verder naar boven. We komen aan bij de Ochsenbruch, een veengebied. We lopen over vlonderpaden, zien veenpluis en genieten van het schitterende uitzicht. Wat een prachtige wandeling. Langs dit stuk loopt ook de Saar-Hunsrück-Steig te herkennen aan groen/blauw bordjes. Vergis je niet in de bordjes, want de Saar-Hunsrück-Steig is 410 km en dan ben je voorlopig nog niet thuis.
Wij blijven braaf de paarse bordjes volgen ook als we er bijna zijn en we de forellenvijver al zien liggen. Het laatste stuk is echt te mooi om over te slaan. We lopen door een hele mooi veld met bloemen, vlinders en andere vliegende beestjes. Het is eigenlijk wel tijd voor de macrolens, maar het is weer gaan waaien. Hartstikke lekker zo’n windje op een snikhete dag, maar om bloemen te fotograferen is het wat minder
Toch nog herten
Terug bij de parkeerplaats zien we in de verte herten staan. Ze zijn er dus toch. We twijfelen even of ze achter een hek staan, maar dat is niet het geval. Het hele rondje gezocht naar herten en geen enkele gezien. Staan ze gewoon rustig schuin achter de forellenvijver te grazen.
Bernkastel-Kues
Na deze wandeling heeft Adriaan geen zin meer om te koken en ik kook nooit. We rijden naar Bernkastel om nog even wat foto’s te maken, want je hebt nooit genoeg foto’s en om wat te eten. Wat is het toch een leuk plaatsje. Kijk zelf maar.
Droomlus “Middeleeuwen Trail”
Start: 55756 Herrstein, Hauptstraße, Houten ingangsportaal tegenover de parkeerplaats aan de Bachweg
Afstand: 8,4 kilometer
Link: https://www.saar-hunsrueck-steig.de/nl/traumschleifen/mittelalterpfad#dmdtab=oax-tab3
Link naar ons GPX-bestand
Hooibalen
Een paar dagen later rijden we naar Herrstein voor het mittelalterpfad. Onderweg rijden we langs een veld met hooibalen. Van die mooie fotogenieke ronde zonder plastic er omheen. Heel lang geleden lieten we Ilse op zo’n hooibaal klimmen voor de foto en ze heeft het er nu nog over. Stro is natuurlijk keihard en doet hartstikke zeer aan je blote benen. Altijd als we hooibalen zien zeggen we: “Kijk Ilse een hooibaal klim er even op dan maken we een foto.” Natuurlijk doet ze dat nooit meer en dat weten we ook best, maar we plagen haar graag. Wat heeft ze toch vreselijke ouders.
Ilse is niet mee en toch lachen we er om en vinden het jammer dat we haar niet even kunnen pesten. Er zit wel een roofvogel op de hooibaal, die heeft er totaal geen moeite mee met zijn scherpe klauwen.
Herrstein is echt leuk en helemaal niet druk
De wandeling begint al mooi want er zit een barmsijs op een huis. Adriaan maakt een foto, maar het vogeltje draait zijn kop om. Hij wil niet op de foto, maar de huisjes gelukkig wel.
We lopen onder het poortje door en komen meteen in het leuke middeleeuwse centrum. We volgen de pijlen zelfs onder een huis door.
Zo’n middeleeuws dorp vergt wel heel veel onderhoud. Er wordt aan alle kanten geklust en er staan heel wat huizen in de steigers. Gelukkig voor ons ook heel veel niet en er zijn geen andere toeristen te bekennen. Wat een verschil met Cochem waar het krioelde van de mensen.
Op de werklui na zien we geen mensen. Alleen een Noorse rotkat (boskat bedoel ik), die er vandoor gaat met een baby koolmees. Ons onthutst achterlatend, wat kan zo’n kat hard lopen zeg.
Ik dacht dat ik al boven was
We lopen via de kerk onder een poortje door het bos in. Er staat een bordje dat aangeeft dat het oude kerkhof rechtsaf is, maar wij moeten links. Toch wil ik er even een kijkje nemen. Het is eigenlijk de omweg niet waard, maar dat weet je niet vooraf. Het is gelukkig ook niet zo’n hele lange omweg, voor we het weten zitten we weer op de route.
In het bos blijft het pad ook maar stijgen. Als we denken dat we de top bereikt hebben komen we op een open vlakte uit met korenvelden. Tussen het koren staan klaprozen, kamille en korenbloemen. Het is prachtig en ook het uitzicht is erg mooi.
Ook vandaag is het weer behoorlijk warm en tot onze grote schrik zien we dat we nog steeds niet boven zijn. We ploeteren gestaag door. Boven is een bankje, daar gaan we heen. Even zitten, drinken en fotograferen. Het is een prachtige ligbank, die Duitsers weten wel waar wandelaars behoefte aan hebben.
Macrofotografie voor beginners
Ik wil graag foto’s maken van de bloemen met de macrolens, maar heb geen zin om op mijn blote knieën te zitten. Waarop Adriaan zegt: “Ik heb wel een plastic tas mee.” “Nou” zeg ik “Dat blijft lekker plakken.” “Dat is juist goed” zegt Adriaan “Dan waait de zak tenminste niet weg.”
In plaats van dat Adriaan gaat uitrusten loopt hij weer een stuk naar beneden om een grauwe klauwier op de foto te zetten. Dus pak ik de macrolens er toch maar bij. Maar hoe ik ook probeer scherp te stellen hij doet het niet. Als Adriaan eindelijk boven is en even naar mijn lens kijkt blijkt hij op M (handmatig) te staan. Ik had dat schuifje nog nooit gezien. Weer wat geleerd en de volgende keer zet ik mijn leesbril op.
We lopen verder langs de korenvelden. We genieten van de mooie bloemen en een leeuwerik die heel hoog de lucht invliegt om vervolgens weer keihard naar beneden te duiken. Verderop lopen we het bos weer in langs een beekje met weidebeekjuffers en we horen het zacht klingelen van koeienbellen.
Een eekhoorn, een ree en een haas
Na de beek gaat het pad natuurlijk weer omhoog. Het liefst blijven we boven en dalen we niet, maar het is niet anders. We besluiten bij één van de vele picknickbanken onze broodjes op te eten. Zo fijn al die banken. Als we gegeten hebben moet er weer geklommen worden langs een heel steil paadje. Eenmaal boven zucht ik keihard: “hè, hè!” Een eekhoorn schrikt daarvan en vlucht snel een boom in. Gelukkig ziet Adriaan hem nog net.
Even later lopen we het bos weer uit en zien een veld met allemaal paarse bloemen (lathyrus). Adriaan wil daar een mooie foto van maken, maar als hij een stapje naar voren zet schrikt er een ree, die zich had verscholen tussen de bloemen. We zien hem gaan met elegante sprongen vlucht hij over het veld het bos in. Een geweldige ervaring!
Wat een topwandeling echt genieten. Als we verderop ook nog een haas zien zijn we helemaal blij.
De wandelende encyclopedie
Zo wandelen en klimmen we door en nemen we af en toe wat te drinken op een bankje. Terwijl we op een bankje zitten vliegt er een vlinder langs. Adriaan zegt: “Wat is dat voor leuk vlindertje?” Waarop ik antwoord: “Een witte.” De rest van de vakantie noemt hij mij de wandelende encyclopedie, omdat ik zo goed weet hoe alle dieren en planten heten die we tegenkomen.
De terugweg
We komen nog langs meerdere uitkijkpunten. Waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt. Bij het tweede uitkijkpunt is zelfs een jachthut.
Het laatste stuk van de wandeling gaan we zigzaggend naar beneden. De wandeling was maar 8,4 kilometer, maar door de hitte en het stijgen en dalen is het vermoeiender dan 15 kilometer in Nederland. Toch zijn we voordat we het weten weer terug bij de auto.
Droomlus Ölmühle
Start: Parkplatz an der Ölmühle, Schmausemühle 2, 54497 Morbach
Afstand: 7,5 kilometer
Link naar ons GPX-bestand, of komoot
Link: https://www.saar-hunsrueck-steig.de/nl/traumschleifen/oelmuehlentour#dmdtab=oax-tab3
De Ölmühle
Zo’n weekje Duitsland voel je echt in je kuiten, maar we wandelen gewoon door en dit keer is Ilse ook van de partij. Deze wandeling begint gelijk bij het hoogtepunt de Ölmühle. Een prachtige watermolen in een mooie omgeving. Ilse, die niet opgelet heeft bij Duits denkt dat de naam iets met gemalen uilen te maken heeft, maar het is natuurlijk gewoon een oliemolen.
Oude treinrails
Ook deze droomlus is weer fantastisch aangegeven. We volgen de paarse bordjes en komen op de mooiste plekken. Ook komen we langs een oude spoorweg, die overwoekerd is door de natuur. Aan het eind van de route loop je ook een stukje over de spoorweg. Altijd leuk dit soort dingen.
Een hele klim
Na een stukje gelopen te hebben, komen we aan bij een soort skihelling en het is de bedoeling dat we omhoog lopen. Het is wederom weer heel erg warm en de schaduw op deze helling is op de bon, maar we moeten achter de pijlen aan.
Langzaam maar gestaag lopen we naar boven. Ik heb medelijden met Adriaan met zijn zware rugtas, waarom doen we dit toch? Eenmaal boven zijn we de klim alweer snel vergeten. We kunnen ver kijken, al wordt het uitzicht wel een beetje verpest door een fabriek en windmolens.
Adriaan laat de drone even vliegen om foto’s van onszelf te maken, weer eens wat anders dan met de zelfontspanner.
Als we klaar zijn met dronen en zitten lopen we verder. We komen op deze route wel veel meer mensen tegen dan op de vorige wandelingen. Terwijl de andere twee toch echt een tikje mooier zijn. Later als we op zoek zijn naar een lunchbankje zijn bijna alle bankjes bezet.
Overal staat vingerhoedskruid. Ik vind dat zo mooi, maar ook dit jaar is het niet teruggekomen in onze tuin. Adriaan biedt aan om het schepje uit de auto te halen en er ééntje mee te nemen. Dat is erg lief natuurlijk, maar verboden. Ik kan zelf wel een plant kopen in het tuincentrum.
Oh daarom is het zo druk
We komen uit bij een plek, waar je je sokken uit kan trekken en je door het water kan lopen. Wij hebben alleen het vieze zweethanddoekje van Adriaan bij ons dus dat doen we niet. Wel koelen we onze handen bij het kraantje.
Er is een wandelpad met een educatief tintje, met informatie over de natuur en bordjes met de namen van bomen. Verderop is een heel mooi en lang vlonderpad. Hartstikke leuk om overheen te lopen. Ook komen we langs een speeltuin waar Ilse laat zien dat ze kan klimmen tegen zo’n klimwandje aan. Dat heeft ze niet van mij.
Aan alles komt een eind
Aan alles komt een eind ook aan dit blog en aan ons weekje Duitsland. We komen vast nog wel een keer terug in dit gebied al is het alleen maar omdat we nog 104 droomlussen “moeten” doen.
Of om een Durstlöscher te drinken een glas cola met citroen ijs.
De vakantie is al lang alweer voorbij, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Nog meer routes
De bovenstaande routes zijn 37 tot 50 minuten rijden vanaf Landal Mont Royal in Kröv. Een wandeling die daar start is de Panoramische rondwandeling in Kröv.
Andere leuke Droomlussen rond de Saar-Hunsrück-Steig zijn: Gipfelrauschen (7,4 km), Cloefpfad (8,2 km) en Ehrbachklamm (8,9 km)
Op onze pagina kun je je abonneren. Dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram of Facebook?
