Wandelen is gezond

De hele week voelen wij ons niet zo lekker. Dat komt door onze dochter Ilse, die bij Albert Heijn werkt en de bacillen mee naar huis neemt. Er kwam een snotterende man bij haar afrekenen met een rode zakdoek en contant geld. Dat dat nog bestaat mensen, die zo’n vieze zakdoek gebruiken, met geld betalen en afrekenen bij een kassière. Natuurlijk werd Ilse ziek en gaf zij het griepje weer door aan ons.

Ondanks onze grieperige hoofden besluiten we toch te gaan wandelen, want wandelen is gezond en misschien kunnen we in de buitenlucht vrijer ademen.

De slaapzakjas

Natuurlijk pakken we ons goed in. Die ochtend leg ik mijn dikke winterjas klaar om mee naar beneden te nemen. Adriaan, die langs de jas loopt zegt: “Goh gaan we kamperen?” Waarop ik hem niet begrijpend aankijk en hij vervolgt met: “Er ligt een slaapzak op de overloop.” Ik denk “lach jij maar, ik heb het straks heerlijk warm.”

Zet je auto daar maar neer

Normaal gaan wij altijd naar één van de andere ingangen van de Amsterdamse Waterleidingduinen, maar het is altijd leuk om een keer wat anders te proberen. Als we aankomen rijden bij restaurant “Dune aan de duinrand” wil Adriaan meteen zijn auto daar parkeren, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Een klein stukje naar link is de parkeerplaats.

Vanuit de auto heb ik al veel herten zien liggen achter de hekken. We komen er vast weer veel tegen. Als we naar de ingang lopen zien we een paaltje van wandelnetwerk Noord-Holland. Zo leuk dat we straks hier in de buurt ook allemaal ommetjes kunnen gaan lopen.

Kippen zonder kop

We lopen door het hek dat automatisch open en dicht gaat, kopen kaartjes en het avontuur kan beginnen. Als eerste lopen we rechtdoor waar we een brug zien en water en waar we natuurlijk meteen foto’s van gaan maken. Er vliegt een gele kwikstaat voorbij, we zien twee buizerds in gevecht en wij genieten enorm.

Als Adriaan op zijn telefoon naar de route kijkt ziet hij dat we een klein stukje terug moeten lopen. We waren in ons enthousiasme alweer te ver gegaan. We lopen terug en slaan rechtsaf een paadje in. Veel leuker dan langs de hoofdweg.

De mannenhoek

Wel lopen we nu vlak langs de buitenrand, waardoor we een beetje langs de weg en het hek wandelen. Maar de damherten maken heel veel goed. We zien in deze hoek alleen maar mannetjes grazen, liggen en vechten. Die twee hebben de memo niet gekregen dat de bronst al lang voorbij is. Ik wil dit alles niet vergeten en praat tegen mijn telefoon in de hoop dat hij wat zinnigs opschrijft. De herten kijken naar me met een meewarige blik. Waarom praat die vrouw tegen haar telefoon is ze wel goed snik?

Hoog in een boom zit iets en als ik door mijn verrekijker kijk is het een buizerd. Wat is het hier toch fijn en leuk dat je nooit bang hoeft te zijn om geen dieren tegen te komen.

Dat ze dat wisten in 2016

De wandeling, die we vandaag hebben uitgezocht komt uit het Roots-magazine van september 2016 en iedere keer als we iets moois zien of iets bijzonders zeggen we: “Dat ze dat al wisten in 2016.” Bijzonder toch dat ze ons langs een struinpad laten lopen en dat wij daar heel veel geweidragers tegenkomen?

We beklimmen een heuvel om te genieten van het uitzicht en komen weer bij het kanaal uit bij een bruggetje waar we overheen mogen.

Blaffende zwanen bijten niet

Natuurlijk gaan we niet meteen over de brug, want dit is weer een fotomomentje. Van de brug met Laura, één zonder en één van de andere kant.

We horen een blaffend geluid en vragen ons af wie er een hond heeft meegenomen. Er mogen namelijk geen honden in de Amsterdamse Waterleidingduinen komen. Het geluid komt uit een zwaan nooit geweten dat ze kunnen blaffen. Adriaan maakt nog even een foto van de zwanen met de brug en we vervolgen onze weg.

Het AH Pick Up Point

We komen nauwelijks mensen tegen op de hardlopers na dan, maar die zijn zo weer weg.

Op een heuvel staat een man, met een grote Albert Heijn tas, verdwaasd om zich heen te kijken. Adriaan zegt: “Ik wist toch echt zeker dat hier ergens een Albert Heijn Pick Up Point was.” We lachen, die arme man moest eens weten. Gelukkig is hier alleen maar natuur en zijn onze boodschappen allang gedaan.

Net als ik bedenk dat het pad waar we lopen wel erg druk is, slaan we af en komen we door bossen waar we weer niemand tegenkomen.

Onze komoot juffrouw zegt dan: “Sla linksaf en keer dan om.” “O” zeggen wij “We moeten naar rechts.” Het is een beetje vreemd, maar je raakt eraan gewend.

Een schooihert

We lopen langs bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. Er zijn in de Amsterdamse Waterleidingduinen veel bunkers te vinden, ongeveer 400. Ze zijn door de Duitsers gebouwd en onderdeel van de Atlantikwall. Ook van de bunkers maken we foto’s en verder maar weer. Ondertussen wijzen we steeds om ons heen, kijk daar een hert en daar. Ook al zijn het er onnoemelijk veel, we blijven het bijzonder vinden om ze tegen te komen.

Verderop gaan we even op een bankje zitten om alvast een broodje te eten en wat te drinken. Ik hoor achter me iets ritselen, maar als ik achterom kijk zie ik niks. Dat komt door mijn grote kraag en mijn stijve nek. Even later zegt Adriaan “Kijk is achter je.” en ik kijk zo in de ogen van een damhert. Als ik begin te ritselen in mijn tas komt hij nog dichterbij. Hij is gewoon aan het schooien. Had ik nou maar een zakje met wortels meegenomen.

Een imker in de duinen

Verder maar weer, we moeten nog zeven kilometer. Verderop lopen drie mensen. Er heeft er één iets raars op zijn hoofd en schouders. Volgens Adriaan is het een Imkerhelm en volgens mij een Arafat sjaal. Gek is dat, dat je ergens nooit meer aan denkt en dat je bij het zien van een raar hoofddeksel opeens denkt aan een sjaal, die iedereen had en iedereen moest hebben. Ik niet natuurlijk, ik ben altijd al een beetje apart geweest. Vandaar dat ik ook wandel in een slaapzak in plaats van een functionele wandeljas.

Geen verstand van eenden, maar wel van ijsvogels

We lopen een heel stuk langs meerdere kanalen, altijd fijn voor een spiegelfoto en voor het gluren naar eenden. Ik heb zo mijn eigen namen voor eenden. Een demonische eend, is een mannetjes kuifeend, die griezelige blauwe ogen heeft en een soepeend is het vrouwtje van een tafeleend. Adriaan weet alles van eenden en wijst me een wintertaling, een zaagbek en een kuifeend aan.

We lopen langs een plek waar een hele grote snoek zit. Een beetje te groot voor een ijsvogel zeggen we tegen elkaar en lopen speurend naar herten, vogels en eenden door. Dan zien we hem vliegen de ijsvogel voor ons uit. Steeds vliegt hij een stukje verder en gaat aan de waterkant in het gras zitten. Voor de foto is hij nog veel te ver, maar we hebben hoop dat we hem kunnen inhalen. Er komen echter wandelaars ons tegemoet en de ijsvogel vliegt weg. Jammer geen foto maar we hebben het wel beleefd.

Een speelstrandje?

Verderop komen we langs een kanaal waar de oever is aangepast. De oever is niet recht en hoog maar grillig en je loopt als je niet uitkijkt zo het water in. Het is net een standje, als mensen hier maar niet op het idee komen om hier te gaan zitten van de zomer op een handdoek met een parasolletje. Ik moet er niet aan denken allemaal zonnebrandolie in het drinkwater. Gelukkig zitten wij bij de PWN.

Bij gebrek aan een bankje gaan we in het gras zitten op een vuilniszak. We zijn dichtbij de aalscholver kolonie, want ze vliegen af en aan. Adriaan zijn telefoon is bijna leeg dus zoekt hij in zijn tas naar een powerbank. Hij komt ook een zak met hazelnoten tegen, die hadden we aan het hert kunnen geven. Natuurlijk komen we als we verder lopen weer heel veel bankjes tegen. Ik moet ook meer geduld hebben.

Daar heb je die schooier weer

Als we bijna bij de uitgang zijn komen we weer langs het bankje waar het schooihert stond. Hij staat er nog steeds of alweer en is echt de attractie van dit stuk Amsterdamse Waterleidingduinen. Wij gaan weer zitten en Adriaan gooit een hazelnoten naar hem toe. Hij eet ze met schil en al, zo leuk om te zien. We maken een filmpje en nog wat foto’s, maar dan is het toch echt tijd om naar huis te gaan.

Hier kun je geen bosschatten mee naar huis nemen

We zien een kind sjouwen met een grote plastic tas. Ik vraag me al wat er in zit, want die herten eten alles op. Hier is geen eikel of dennenappel te vinden. “Wel hazelnoten” zegt Adriaan “verderop bij dat bankje liggen er heel wat”.

Onderweg naar huis zien we langs de weg op alle lantaarnpalen aalscholvers zitten. “Oh kijk Paalscholvers” zeg ik.

Jammer dat we de herten niet mee naar huis kunnen nemen, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Meer over ons en informatie over de wandeling

Meer over ons

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?

Start: parkeerterrein Zandvoortselaan 130 Zandvoort

Provincie: Noord-Holland

Afstand: 11 kilometer

Kosten: Entree 1,50 € pp en 2,00 € parkeren

Bewegwijzering: geen gelopen via GPX bestand

Link naar ons GPX bestand of komoot

Link: https://roots.viewer.routemaker.nl/route/nl/1466

Nog meer wandelingen in de buurt van de Amsterdamse Waterleidingduinen