Wandelen in de Amsterdamse Waterleidingduinen in de lente, dat is weer wat anders dan in de herfst en winter. De herten verliezen hun geweien, er worden jonge dieren geboren en alles staat in bloei. Adriaan verzon zelf de route van bijna 12 kilometer en toch kwamen we weer langs verrassende nieuwe paadjes.
Oppassen voor takken
Dit is het zesde blog en zeker niet de laatste over de Amsterdamse Waterleidingduinen. Tegenwoordig komen we er weinig, maar er is een tijd geweest dat Adriaan een jaarkaart had en er bijna wekelijks te vinden was. Nu moet hij steeds met mij mee, op Westphilwandelt avontuur, maar natuurlijk kunnen we ook wandelen dichtbij huis. Daarom gaan we vandaag struinen door de duinen opzoek naar herten en misschien een vos.
We wandelen het vlonderpad op richting de Oranjekom en daar zien we de eerste damherten al staan. Naast het vlonderpad staat een bord dat ik pas kan lezen als ik dichtbij ben. Er staat op: “Pas op vallende takken.” Ik vraag me af hoe kun je nu oppassen voor vallende takken? Als je merkt dat een tak valt ligt hij als je mazzel hebt voor je voeten en als je geen mazzel hebt op je hoofd. Gelukkig valt er geen tak naar beneden en kunnen we zonder kleerscheuren de wandeling vervolgen.
Wat is het koud hè?
Natuurlijk gaan we even kijken bij het water bij Bezoekerscentrum de Oranjekom en maken we wat fotootjes. Ondanks dat de lucht blauw is en de zon schijnt is het hartstikke koud. Goed dat ik tegen Adriaan gezegd heb dat hij zijn winterjas aan moet doen. Het helpt niet veel, want hij zegt: “Ik heb het de hele winter nog niet zo koud gehad. Noemen ze dit lente?”
We wandelen over het bruggetje over de Oranjekom en gaan naar rechts, waar we anders altijd links gaan. In het begin volgen we de wandelpaden. Er staan zelfs paaltjes langs het pad met tekst erop. Wij denken dat het voor mensen is, die kleurenblind zijn, want er staat oranje en geel in hele kleine lettertjes. Als je de paaltjeswandeling doet kun je beter met de klok meelopen, dan zie je tenminste van verre de kleuren op de paaltjes staan. Die kleine letters kan niemand lezen.
Wij laten ons leiden door juffrouw Komoot, veel makkelijker dan palen volgen.
Altijd leuk om herten tegen te komen
Ondertussen zijn we alweer heel wat herten tegengekomen. Sommige mannetjes missen hun gewei, wat een raar gezicht is en andere hebben nog maar één tak op hun hoofd. Gelukkig zijn er genoeg mannetjes, die hun gewei nog hebben.
Verderop zijn er een paar aan het vechten. Het is nog veel te vroeg voor de bronst, maar wij denken dat ze dat doen om hun gewei kwijt te raken.
Terwijl wij foto’s maken van de herten, lopen er mensen langs die niet eens even naar de herten kijken. Al zouden we hier elke dag wandelen dan nog zou ik het leuk vinden om ze te tegen te komen.
Laura’s esdoorn obsessie
Onder het wandelen kijk ik om me heen, maar ook naar de grond. De herten moeten harder werken en meer eten, want er schieten heel wat esdoorns uit de bodem. Onze buurvrouw heeft ook zo’n boom en wij genieten mee zal ik maar zeggen. Het is fijn in de zomer als het heet is dat hij heel veel schaduw geeft, maar verder is het geen feest. Als ik niet uitkijk ziet mijn tuin er net zo uit als de bodem naast het pad. Ik moet echt de neiging onderdrukken om op mijn knieën te gaan zitten en het onkruid te wieden. Hier is het natuurlijk geen onkruid en zijn de bomen gewoon welkom. In mijn postzegeltuin natuurlijk niet.
Geen wateroverlast
We lopen langs meerdere plassen, waar wij natuurlijk foto’s van nemen. Altijd leuk om zo’n spiegeltje tegen te komen. Ik had gelezen dat sommige paden overstroomd waren en dat mensen hele stukken om moesten lopen. Gelukkig mag je in de Amsterdamse Waterleidingduinen van het pad af, maar we zijn geen plekken tegengekomen waar je niet verder kan door het water.
We wandelen langs bunkers. Ik denk de plek te herkennen van “Het tientje van Waternet” een wandeling die we eerder deden. Maar het kan maar zo ook ergens anders zijn. We proberen net zo’n rare foto te maken als we toen gedaan hebben, maar ondanks dat de nieuwe foto’s ook raar zijn. Is de houding helemaal verkeerd. Ik deel de foto’s binnenkort wel in een story op Instagram en Facebook.
Een doodgewone zwaan
Als we onze weg vervolgen komen we langs één van de overdekte bankjes, die ik bushalte noem. Adriaan moet daar altijd even bij het water kijken, maar er is niets te zien. Het is helemaal niet druk vandaag. We komen maar een paar wandelaars tegen en soms een groepje fotografen.
Het groepje dat we zien is iets aan het fotograferen. Het blijkt een gewone zwaan te zijn, wel mooi natuurlijk, maar die zien we wel vaker. Als we later langs het water lopen, laat een zwaan zich duwen door de wind. Het is een prachtig gezicht net alsof hij aan het zeilen is. We willen er eigenlijk een foto van maken dus versnellen we onze pas. Natuurlijk gaat de zwaan sneller. Als hij aan het eind is vliegt hij samen met zijn vrienden terug. Dat geluid van hun vleugels als ze langs komen vliegen. Ze zijn doodgewoon, maar toch heel bijzonder.
Zijn er ook vossen?
We lopen over een kale vlakte. Hier hebben de herten wel hun best gedaan en alles opgegeten. Volgens Adriaan is het niet waar, want het heeft er altijd al zo uitgezien. Als we over een zandpad lopen en tenen van de herten herkennen zeggen we tegen elkaar: “Kijk daar heeft een hert gelopen.” Dat doen we ook altijd op de Veluwe, maar daar blijft het altijd alleen bij sporen. Hier zie je ze om de haverklap. Ik had gehoopt op een paar kalfjes, maar daar is het nog te vroeg voor.
Nadat we de toendra, zoals ik de kale vlakte noem, hebben verlaten wandelen we een saai stuk over een verhard pad. Als ik er over klaag geeft Adriaan aan dat hij dat expres heeft gedaan. We gaan naar een plek waar hij weleens een vos heeft gezien.
Het is nog te vroeg voor vossen, want dat zijn uitslapers, maar toch zit er al een groepje mensen. Ze blijken er al 45 minuten te zitten en ze hebben nog geen vos gezien. De vossen vinden het vast veel te koud buiten. We blijven even staan kijken, maar vervolgen onze weg al snel. Adriaan gaat wel een keer terug op een doordeweekse dag, als er minder mensen zijn.
Kunnen we daar wel langs?
Inmiddels is de lucht niet meer strak blauw, maar blauw met witte wolken. Dat is mooier voor de foto en helemaal als we langs het water lopen. We genieten van de mooie lucht en de weerspiegeling in het water.
We komen nu bij een stuk waar Adriaan ook nog nooit geweest is. Als we aan komen lopen staat er een hek in de weg. Er is een afrastering aangebracht en het lijkt erop dat we er niet langs kunnen, maar gelukkig is er een opstapje. Dus stappen we over het hek. We wandelen langs een hertenpaadje langs het water en zien een paar verliefde futen. Ik wil het zo graag zien dat ze elkaar waterplanten geven en het hele baltsritueel meemaken, maar altijd als ik in de buurt van twee futen kom houden ze ermee op. Dan moet ze opeens een vis vangen en blijven ze heel lang onder water.
Inmiddels is het lunchtijd, maar nergens een bankje te bekennen. We spreiden onze vuilniszak uit aan de kant van het water en nemen plaats om zittend te genieten van deze geweldige mooie plek.
Op zoek naar boomkikkers
Na de lunch wandelen we verder langs het water en komen uit bij een veld met bramenstruiken. Adriaan herkent het als het boomkikkerveldje en begint gelijk te zoeken. Volgens mij is het veel te koud vandaag voor boomkikkers en daarom vindt hij ook niks. We verlaten het gebied weer door via een opstapje over het hek te stappen.
We komen mensen tegen, waar we even een praatje mee maken. Ze hebben een grote snoek in het water gespot en vinden dat Adriaan daar een mooie foto van moet maken. Natuurlijk lukt dat niet, het is geen onderwatercamera. Als ik vraag of ze herten hebben gezien antwoorden ze dat dat niet het geval is. Ik raad ze aan om niet de hoofdwegen te nemen en goed te kijken, maar natuurlijk luisteren ze niet. Als ze thuiskomen vertellen ze aan iedereen die het horen wil: “We waren in de Amsterdamse Waterleidingduinen, het is echt prachtig daar en we hebben daar een snoek gespot.”
Neusblessure
We wandelen verder richting de uitgang, maar eerst komen we nog langs de vogelkijkhut. Er is van alles stuk, de deur wil niet meer dicht en de klapluikjes blijven niet openstaan. Toch is het een fijne plek en er is altijd wel wat te zien.
Adriaan zijn luikje blijft goed op zijn plaats en ook de mijne blijft na een tijdje openstaan. We gluren naar drie ganzen, die heel hard toeteren als er andere vogels in de buurt komen. We denken dat ze ergens een nest hebben. Ik heb het zo druk met het staren naar de vogels dat ik me rot schrik als het luikje naar beneden klapt. Bovenop mijn neus en dat doet echt heel zeer!
Na het neusincident vervolgen we onze weg. We nemen nog even plaats op een bankje om nog van het uitzicht te genieten. Vlakbij het bankje zien we een specht, die heel laag tegen een boom aanzit. Er komen twee vaders aan met heel veel kinderen op fietsjes. Een gezellig stel, maar de specht vliegt weg en het is uit met de rust. Tijd om naar huis te gaan.
Een volle parkeerplaats
Op de parkeerplaats zien we een vrouw met een hertengewei lopen. Niet op haar hoofd hoor, maar ik haar hand. “Kijk” zeg ik tegen Adriaan “die mevrouw heeft een cadeautje voor Ilse.” We grinniken om het grapje, omdat onze dochter bang is van geweien waar geen levend dier aanzit.
Inmiddels is de parkeerplaats vol en zijn er mensen blij dat we weggaan, maar ze moeten wel even geduld hebben voordat we onze schoenen gewisseld hebben en alle camera’s weer opgeruimd zijn.
Nu alweer heimwee naar deze mooie plek, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Meer over ons en informatie over de wandeling
Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook, Threads, of Pinterest?
Start: Ingang Oranjekom/Oase in Vogelenzang, Eerste Leijweg 2
(Kies bij navigatie voor: Vogelenzangseweg 21, 2114 BA Vogelenzang)
Entree: 1,50 pp parkeren kost € 2,-
Provincie: Noord-Holland
Afstand:11,7 kilometer
Link naar het GPX-bestand, of komoot
Bewegwijzering: deels, wij liepen via Komoot.
Paaltjes wandelingen vanaf dit startpunt:
Gele paaltjesroute Oranjekom 4 kilometer en Oranje paaltjesroute Oranjekom 7,1 kilometer
